این شعر در       هفته نامه ی نصیر بوشهرشماره ی 171-  به تاریخ 1381/06/26 به چاپ رسیده و امشب به مناسبت در گذشت استاد ایرج شمسی زاده ، مجددا در اینجا می آید  .                

  به ایرج شمسی زاده

من و تو

دو دانه ز یک پیله

دو کپّه زیک دانه

من و تو

از گلوی پرندگان ِ غریب

یک ترانه

هزارسال نشستیم منتظر در خاک

و پوسیدیم

و پوسیدیم

 قطره ای نچشیدیم

و سهم ِ ما

همیشه سایه ی لرزان ِ ابر ِ نازا بود

هزار مرحله دور ِ جهان سفر کردیم

و چرخیدیم

وچرخیدیم

ترانه ای نشنیدیم

صدا اگر . . .

شکستِ ساقه ی عمر و سرودِ بـُرّا بود

_______________

برّا – b0rra خرمن کوب

________________

هفته نامه ی نصیر بوشهرشماره ی 171- 26/6/1381

 نوشته شده توسط محمد غلامی در جمعه 93/12/29 و ساعت 9:44 عصر | نظرات دیگران()

 از رنگ باستانی چشمانت 

( منظومه )

محمد غلامی

این کتاب که منظومه ای عاشقانه - اجتماعی است  ، در قالب شعر سپید و در 80 صفحه به وسیله ی انتشارات نوید شیراز به چاپ رسیده است .

 کتاب پس از پایان تعطیلات نوروزی ، توزیع خواهد شد . 

 نوشته شده توسط محمد غلامی در پنج شنبه 93/12/28 و ساعت 7:8 عصر | نظرات دیگران()

  قبل از ظهر به برازجان رسیدم . ناهار و استراحتی کوتاه بود و آماده شدن برای برنامه ی امشب . با همسر و دخترانم غزاله و غزل راه افتادیم . این بار شب شعر محلی دانشگاه خلیج فارس بوشهر. خیلی ازدوستان آمده بودند . حسین قشقایی کتاب  « یزله در غبار » از دکتر علی صالحی را نیز برایم آورده بود . اسفندیارفتحی مجهز تر از همیشه آمده بود تا خبرها را پوشش بدهد . مهندس محمود کرمی ، مهدی شیخیانی ، فرشید ابراهیمی ، صدیقه زیارتی و ... . روز بعد شنیدم که از بنار هم آمده بودند . شب شعر بوی دشتستانی می داد .  نجف قلی محمودی مجری بود .  جواد نگهبان ، علی طوسی ، امان الله ابراهیمی ، معصومه خدادادی ، فرج الله کمالی  و من که این بار رباعی های ای عشق را خواندم . سید طالب هاشمی از خشت هم آمده بود . جلسه که تمام شد ، شام خوردیم و گپ زدیم و برگشتیم . روز بعد من بودم و یزله در غبار . تا آنجا که یادم می آید ، هنگام خواندن کلیدر ، با داستان  گریه کرده بودم . جایی که خان عمو کور شد و بعد ها در مصاحبه ی دولت آبادی خواندم که خودش هنگام نوشتن این بخش ، بلند بلند گریه می کرده و با خواندن یزله در غبار . بخشی که مربوط به دیدار علی و مادرش بود . به دکتر پیام دادم که تو پدر ما را در آوردی و ... که زنگ زد و گفت : بخش مربوط به علی و مادرش را خوانده ای ؟ و من نبودم ویران شده بودم در این همه ویرانی .

شب منزل سارا بودیم برای شام تا فردا به دیدار علی اسپرغم بروم که همیشه با او همراهم . چه باشد و چه نباشد . ظهر خبرنگار هم شهری زنگ زد و درباره ی کتاب « از رنگ باستانی چشمانت » اطلاعاتی به او دادم و عصر رفتم با همسرم و شب در کوچه های صمیمی طلحه رفتیم و خاطرات را مرور کردم و برگشتیم . حسین قشقایی هم آمد . در باغ اسپرغم نزدیکی های دو بعد از نیمه شب . سرما ، صدای باد ، زوزه ی شغال ، آتش بخاری و چای تا شبی زیبا شکل بگیرد زیر آسمانی که ستاره هایش بیشتر از جاهای دیگر بودند . صبح پیچ و خم راه بود و اهرم و برازجان .

عصر خانم کمالیان به دیدارم آمد با شعرهای دشتستانی اش و گل تا من و فروغ هم برایش کتاب امضا کنیم  . شب . بنار . منزل محمد رضا باقری وجمعی جمع  . الله کرم از بوشهر آمده بود وبا خانواده . خواهرم ملکی هم بود . همه بودند . نشستیم و بعد برگشتیم . بامدادان جمعه به سوی شاهزاده ابراهیم رفتیم . با همسرم ، غزل ، غزاله ، رسول ، سارا ، محمد ، فروغ ، حسن ، حاجی حمیدی و مهدی با خانواده هاشان که خیلی شوخی کردیم و خندیدیم . علی هنوز پایش درگچ بود وآمده بود . پس از صبحانه به برازجان برگشتیم . قبل از آن نیز من ، حاجی ، محمد و حسن و غزل به کوه زده بودیم . وقتی مسافران را پیاده کردم ، به خوش آب رفتم تا بازی تیم پیشکسوتان بنار را ببینم که در پنالتی حریف خود را شکست داد و سوم شد . عبدالحسین بهزادی و آقای موسوی نیز خیلی گرم بودند . مثل آفتابی که روزجمعه تازه داشت ابرها را یک سو می زد و می آمد . با هم عکس هم گرفتیم . از همان راه  به بنار رفتم در حیاط و در باغ و دوباره اندوهم بیشتر شد . بوهای باغمان باز شده و کسی نبود تا باغ را به او بسپارم .شب از کوچه های نخل گذشتیم تا ساعاتی از آخرین فرصت این مرخصی را در دشتی اسماعیل خانی سپری کنیم . این بار رسول و نیما هم به ما پیوسته بودند و من خوشحال که  بیشترین فرصت ممکن را برای تفریح خانواده ام فراهم کرده ام . 

 نوشته شده توسط محمد غلامی در شنبه 93/12/23 و ساعت 11:2 عصر | نظرات دیگران()

کلید

همیشه تصور می کردم برای باز کردن هر قفلی ، به کلیدی نیاز است و برای هر مشکلی ، کلید راه حلی وجود دارد تا این که امروز همکارم به مرخصی رفت ومن تنها شدم . تا ساعت سه عصر در محل کار ماندم اما نیاز به استراحت داشتم  که بتوانم تا شب دوام بیاورم . وقتی می خواستم به اتاق بروم ، یادم آمد که مهندس هم قرار است به دفترش برگردد . اگرچه محل کارم تا اتاقم فاصله ای نبود  اما چون خسته بودم، کلید را به رضا دادم تا اگر لازم شد ، به دنبال من نفرستد .

. بیدار که شدم نزد بچه های حراست آمدم تا کلید را بردارم . هرچه منتظر ماندم ، از کلید خبری نشد . رضا همه ی جاهای ممکن را زیرو رو کرد . بعد نوبت به جیب هایش رسید . کم کم دیگران هم در این امر کمک کردند . مصطفی و احمد و سپهدار هم مشغول جستجو شدند . در دلم تصمیم گرفتم که دیگه کلید را به احدی تحویل ندهم و اگر لازم شد ، هرجور شده خودم بیام و در را باز کنم . داشتیم نا امید می شدیم که رضا گفت ، کمال و نیما و محمد هم نزد ما سر زده اند .برای هرکدامشان جداگانه زنگ زدم و گفتم کلید را بیاورید . آنان هم که غافلگیر شده بودند ، اظهار می کردند که ما خبر نداریم . خودم به اتاق حراست رفتم و دفتر ها را زیر و رو کردم و تکاندم . هر نقطه از آن اتاق چند بار از طرف چند نفر بازرسی شده بود . جیبی نبود که چند بار خالی نشده باشد . فرصت کم بود . در دفتر بسته بود و عنقریب مهندس هم می آمد . در اوج  نا امیدی رضا گفت : تو وقتی داشتی به اتاق می رفتی ، یک بار از نیمه راه برگشتی و به دفتر سر زدی و دیگه کلید را هم به ما ندادی . با آن که این حرف را قبول نداشتم و علاوه بر آن چند بار هم محض احتیاط جیبم را جستجو کرده بودم ، یک بار دیگه دستم در جیبم رفت و خشکم زد ….

 نوشته شده توسط محمد غلامی در سه شنبه 93/12/12 و ساعت 6:41 صبح | نظرات دیگران()

بایاد ِ تو        فصل ها بهار است اینجا

جان ها همه سبز و بی قرار است اینجا

وقتی که تو نیستی    دلم می گیرد

ای ماه بزن       که تیر وتاراست اینجا

___________________

کنگان- برکه چوپان - تیرماه 1391

 نوشته شده توسط محمد غلامی در جمعه 93/12/8 و ساعت 9:18 عصر | نظرات دیگران()