شعر و آثار محمد غلامی

پنج شنبه 8 مرداد 94

ساعت 12:30

رادیو فرهنگ

 نوشته شده توسط محمد غلامی در پنج شنبه 94/5/8 و ساعت 10:5 صبح | نظرات دیگران()

  بر شاخه ی خشک من نشستی خواندی

با تنجه ی سبز نازکم        رویاندی

سرشار شدم ز برگ و     لبخند زدم

ای عشق مرا بریدی و سوزاندی

 نوشته شده توسط محمد غلامی در یکشنبه 94/4/14 و ساعت 6:6 عصر | نظرات دیگران()

 نگرشی بر منظومه ی  « از رنگ باستانی چشمانت » سروده ی محمد غلامی

در منظومه ی سپید « از رنگ باستانی چشمانت » محمد غلامی ثابت کرده است که شعر تعریفی فرمولی نیست ، بدان شکل که بر یک روال خاص و از پیش تعیین شده ، طبق آن و به فرمان آن بشود ، واژه ها را کنار هم چید و از تجمیع انبوه آن ها ، مجموعه ای ساخت و « بازاری » و شهرت آور عرضه نمود.

   تعریف شعر ( یعنی هر گونه شعری ) با خود شعر در شاعر به جوشش در می آید و با تولد شعر هم زاده می شود . منظومه ی « از رنگ باستانی چشمانت » این اثباتِ همیشه در حال « اعجاز » را به خوبی به اجرا در آورده است : نامت / آبیِ رود /در سایه سار تپه های غروب / که مدام می رقصد در یشم / سیر / روشن

 ضرب آهنگ شعر و بارش موسیقایی کلمات  « مانیفستِ» خاص خودش را در سیر « بیان » شاعر اعلام می دارد ، شعر بی روح ، شعر بی حرکت ، شعر ایستاده و شعری که پر از بارش و پیام و حرف و حرکت و مملو از موسیقی شعری ست ، در اینجا تفاوت و ارزششان مشخص می شود ، مثل دانه های کم آب و خشکیده و یا پلاسیده ی خرمایی که در پرتو زلالی رطب وارِ کبکابی شاداب به حاشیه ی انزوا رانده می شوند . هنجار شکنی شجاعانه و انقلاب گونه ی « نیمای بزرگ » هدف غاییش همین بوده است ، کوتاه و بلند بودن مصراع ها و رویش قافیه های درونی و کناری بسیار و چرخش به سمت سپید شدن ( همه ی اینها ) مقدمه ها ی ماندگاری بودند تا  « هوشنگ ایرانی » جیغ بنفش بکشد و تندر کیا شاهین های شماره دار بسراید .

شعر امروز نیازمبرمی به سمت « هوای تازه » و  « باغ آینه » دارد ، شاملو هوشمندانه رسالت نیما را دریافت و با سیر و سلوک شاعرانه و تهور کم نظیرش در عرصه ی شعر  راه و مقصد نهایی را در ادامه ی فرداهای پیش رو به نمایش گذاشت .

غلامی شاعری است که در بی ادعایی محض و در ورطه ای به دور از هیاهو ی پر از سرسام غوغا آفرینان ، و در آرامشی به صبوری اقلیم بردبارش دشتستان ، کار هنری شعر را دنبال نموده است ، و تقریبا در همه ی زمینه ها و گونه های شعری به مشق و تولید پرداخته است . همین پر شتاب و عجول نرفتن و آرام تاختن باعث شده است ، تا او بتواند در همین منظومه بر دهان کف کرده ی رهوار شعر ، لگام آرامش بزند و سطل سطل زلال آب خوشگوار را رصد نماید : پیش از سپیده بوی تو می آید / می ریزد بر پوست آبادی / خروس بیدار می شود / باید بیدار شده باشی

این منظومه و حرکت روایی آن به منزله ی عبور رودی است که گذر پر از سخاوتش ، حتی سنگریزه های ریزتر از ریز را هم نمی آزارد ، از هر وجب دشت ، جلگه ای می آفریند و بر سینه ی هر سنگ نقشی از  « آبگینه » می نشاند  :  همچنان می رقصی در من / تو سبز شسته در نوری / خال لبانِ جلگه ی خوزستان / در بارش آفتاب پسینگاهی

در مورد این منظومه و اینگونه منظومه سرایی ها ، جای پژوهش و بررسی و حرف های از نوع حرف هایی که نیما در  « حرف های همسایه » به یادگار گذاشته است ، حرف ها و نظرهای مختلف و فراوانی می توان ارایه نمود . و دراین مجال فرصت حلاجی و آنالیز تفسیری آن بسیار تنگ است ، به جهت اینکه اصل موضوع ( یعنی خود شعر ) در دست رس مخاطب نیست ! *

ظهور این منظومه در عرصه ی شعر جنوب ایران و شاید شعر معاصر برای اهل فهم شعر ، شاید طلیعه ی جدید و تازه ای باشد برای گشایش دریچه هایی بازتر و فرداهایی نه چندان دور .

شعر کهن ما اعتبار و هویت همیشه ی ماست ، از همه نوع آن ، قصیده ها ، منوچهری ها ، عسجدی ها ، رودکی  ، ابو شکور ، مولوی ، سنایی ، خاقانی ، نظامی ، حافظ و سعدی و جهان پر از تصویر و صور خیال سبک هندی و رنسانس شعر دوران مشروطیت ، همه و همه ، اما فضای باز و متفاوت تری را باید جستجو نمود . نیما « مانیفست » این مهم را طراحی نمود و عرضه کرد ، شاملو این روند را به جاودانگی رساند . با وفاداری به آن همه ی سوابق درخشان همیشه جای این را مهیا می بینیم که هر روز و هر آن ، شاهد میلاد فرایندی  « نو » باشیم .

برای شاعر این منظومه و فعال خستگی ناپذیر دشتستانی آرزوی هر روز و هر آن از این فراتر را داریم .

_______________

اتحاد جنوب – شماره 844 – یک شنبه 24 خرداد 1394

*-این مقاله در بهمن ماه 1392 و پیش از چاپ کتاب نوشته شده .

 نوشته شده توسط محمد غلامی در شنبه 94/4/6 و ساعت 6:56 صبح | نظرات دیگران()

محل توزیع  :

از رنگ باستانی چشمانت  ( منظومه )

در سایه سار سنگ ( مجموعه )

گلبنگی golbongi ( به گویش محلی )

برازجان –  کتاب فروشی رجایی - پاساژ آهنگ

 نوشته شده توسط محمد غلامی در جمعه 94/4/5 و ساعت 6:43 صبح | نظرات دیگران()

فرج الله کمالی نه تنها ترازویی برای شعر محلی که چکیده ی فرهنگ ایرانی است

  محمد غلامی

بزرگداشت بزرگان سرزمینمان اقدامی بسیار پسندیده است و پسندیده تر که در زمان زندگی آنان انجام بپذیرد . امروز خرسندم که در بزرگداشت  شعر و اندیشه ی استادی شرکت دارم  از نام های کمیاب و کمیایی که اتفاق هم زمانی با او ، موهبتی بزرگ است . نامی که  به گونه ای با  دشتستان آمیخت تا دشتستان ، او و او ، دشتستان را آیینه باشد . فرج الله کمالی نه تنها ترازویی برای شعر محلی که چکیده ی فرهنگ ایرانی است . باز مانده ای از نسل غول های زیبایی که بر چکاد ایستاده و دشت را می پایند . کهپاره ای بر انتهای زمین . کمالی برگی از تاریخ سوخته ی ماست . پیشتر و بیشتر آنچه از وی خوانده ایم ، شعر بود . باشد که افزون بر آن ، تاریخ را از اعماق با او ورق بزنیم و به نسل بعد بسپاریم .

به احترام نامش برمی خیزم

دشتسون خشک و هوا خشک و بهارون خشکِ

اَور ، بی عرضه ، زمین خشکِ و بارون خشکِ

چشمه یـَل دَهنِ جهنّـُم ، دلِ یارون خشکِ

لوِ زاینده تـَرَک خَرده و کارون خشکِ

همه دیدن که وُ ما  اولِ سالی چه گذشت

و دلِ تشنه ی ای دور و حوالی چه گذشت

و کـُهِ تشنه و صحرِی دسِ خالی چه گذشت

نه گپِ صحرِیِ ، اصلاً و کمالی چه گذشت

تـُووِه یِ شعر ، دسِش ، تو دلِ شرجی مونده ی

پُی کِلَه دیدِ گپِش تا ترِسِی پیرشُنده ی

هِی عرق رخته ی و هِی پوسِ خوشِ ترزنده ی

عشقِ نون کرده ی و سی ناشتایِ ما برشُنده ی

 نَومِ اَور و نِزِ  بارون و هنی بی جونیم

تـُو دمِ تیغ ، مثِ خرمنِ خُرداخونیم

لنگِ آسک پسِ کول و سرِ جا حیرونیم

تو بخون باز ، که محتاجِ « بیو بارون »یم

تو بخون دِکشِه که پُـّراویدی و اُمّاده ی

تـُو بُـتِت قاره یِ آزادی و آزاده ی

طالوِ آدملِ عاشقی و دلداده ی

هم سرِ جِی خوت و هم ایرج شمسی زاده ی

 شعر یعنی چیشلِت دفترلِ اَو  بِزَنِ

قلمِت وُیسِ وُ تاریکیِ شَو  هَو بِزَنِ

تیرِ رسّامِ کلومت وُ دلِ شَو بِِزَنِ

تا برِ  بُنگ بِدِ وُ جاش گـُلِ اَفتَو بِزَنِ

شعر یعنی تو بیای سوزِ دلِ ساز کنی

هِی بخونی و گِرِند غـَمَلِ واز کنی

ما هنی مثلِ نُها دل و تو بَسّیمِ فرج

انتظارِ تو و شعرِ تو نِشَسّیمِ  فرج

 تو بخون تا نفست بادِ بهارآوو  سیم

دنگلوکـَل بِرَسِ  سِرخ و کـُنارآوو سیم

شعرَلِت مثلِ نُها  هُمدم و یارآوو سیم

غرقِ اَفتَو شَووَلِ تیره و تارآوو  سیم

 تا برازگونِ مثِ قند ، سمرقندت بو ،

نفسِ عشق میونِ رگ و پیوندت بو

تا همیشه گپلِ خواش و کرامندت بو

سرِ پا   قامتِ موزونِ  دماوندت بو

 کنگان - اردیبهشت94     

___________________

برگرفته از پایگاه خبری دات نیوز

 نوشته شده توسط محمد غلامی در چهارشنبه 94/4/3 و ساعت 7:58 صبح | نظرات دیگران()