به سام گزبلندی

 سنگ

سنگ

سنگ

آسمان

 مصراع گم شده ای بود

درانحنای دره ی بی آب

ما

برتابوت های خارا جاری بودیم و

شقایقی

باچشم سرخ

سوک بهاروباران را...

___________

برازجان- اسفند1387

 نوشته شده توسط محمد غلامی در شنبه 90/5/22 و ساعت 10:31 صبح | نظرات دیگران()

یک روز از این باغ

پر می گشایم

یک روز از این باغ ِحسرت

 از این خاک

با آنکه زیباست

تا تنجه هایِ بلورین ِمهتاب

تا آب

یک شام . . .

من شاخه ی نورم که می رویَم سحرگاه

بوشهر- مرداد 1372

 نوشته شده توسط محمد غلامی در شنبه 90/5/15 و ساعت 9:9 صبح | نظرات دیگران()

 پوتین ها

بر طبل ِسردِ خیابان نواختند

خورشید

افتاد

آن سوی باغ و

ستارگان

تا صبح

در خود گداختند

بنار- مرداد 1374

 نوشته شده توسط محمد غلامی در چهارشنبه 90/5/12 و ساعت 7:19 صبح | نظرات دیگران()

دستی وبال ِگردن

پنگی شکسته بر نخل

ما

خسته

چشم بر راه

از شاخسارِ معراج

تا سجده گاهِ انسان

*

دستان ِبی قراری

فوّاره ی تمّنا

بی توشه ای ز باران

زیارت-خرداد 1375

 نوشته شده توسط محمد غلامی در سه شنبه 90/5/11 و ساعت 8:22 صبح | نظرات دیگران()

                                                                                                         به فایز

پیش از این

که عنکبوتِ برق

تار های سیم را

در آسمان ِروستا نمی تنید

و ستارگان

بی دریغ

به مهمانی مهتابی ها می آمدند

بر سفره ی سپیدِ کودکی ام

نان و شروه بود .

مردی

هر روز در گزدان

گندمزار

در بیشه وآب بی قرار .

شباهنگام

با کهکشان می آمد

ومن به خویش می فشردمش

با دستِ تردِ کودکانه ام

وصبح

کنارِ سفره ی تنهایی

لقمه لقمه شعر به من می داد

صبحانه ای به طعم ِعشق .

اینک

نان پاره گلوی شعرم رامی برد

و بر آستانه ی چشمه و گزدان

بوی پری را احساس می کنم

بنار- شهریور 1374

 نوشته شده توسط محمد غلامی در دوشنبه 90/5/10 و ساعت 12:9 عصر | نظرات دیگران()