یاران سبز : بهار که می آید دل دیگر در قفس سینه دل تنگ نیست ، خیالش پر می شود از پرواز و در میان فصل رویش نفسی تازه می کند ، شاعران با این فصل حرفهای بسیار دارند و شعر خوانی جایگاهی خاص در میان اهالی ادب دوست دارد. چند سالی است در روستای بنه احمد شب شعری بنام بهارونه لیراوی برگزار می گردد ، بهارونه ای که هر سال بهارش تازه تر می شود و نغمه هایش دلنشین تر ، امسال بهارونه لیراوی هفتمین بهار خود را پشت سر گذاشت . این برنامه که با مدیریت امراله خدری یکی از شاعران لیراوی و زاده بنه احمد شکل گرفته است امسال با حضور بزرگان عرصه شعر محلی استان پربارتر بود تا جایی که به قول ظریفی «ملک الشعرای استان» هم پا به این مراسم گذاشت .
در هفتمین بهارونه لیراوی که با خوش آمدگویی ناصر بویراتی آغاز شد ابتدا مهدی بشیری شاعر دیلمی شعرش را به حاضران تقدیم کرد . بشیری با شعر «آرزو» که مضمونی اجتماعی داشت آغازگر شعرخوانی در شب شعر لیراوی بود.
کاش می شد آرزو یک جا نمود آرزو را پاکتر معنا نمود
این شعر که طلبی است برای رسیدن به روزهای زیبا و بدون جنگ ، این چنین ادامه پیدا می کند:
کاش می شد تا لباسی از خدا یک به یک پوشیده بر تن ها نمود
مهدی دهقان دومین شاعری بود که در جایگاه قرار گرفت این شاعر جوان گناوه ای هم با دو شعر محلی شب را با شعرهای خود چراغانی کرد .
سپس غلامرضا ابراهیمی که تنش را زلزله شنبه لرزانده بود و تک تازش را دزدان به یغما برده بودند با زبان خاص خود برنامه را ادامه داد.
مختار تنگسیری از باتجربه های شعر از دیلم برنامه را با شعر مذهی «انتظار »پیش برد.
همه ی جمعه یل انتظار دلم هَوَی دیدنت بی قرارِ دلم
شَق ایخهِ وسینه بتنِگه دِرای دَ تاب و توونی ندارِ دلم
عزت خلیفه زاده از باباحسنی ، روستای همجوار بنه احمد با یک غزل و یک شعر محلی همه را میهمان کرد. جهانگیر اژدری شب را به سوی طنز پیش برد و محمودی از برازجان فضای مجلس را تغییر داد و صدای خنده را جایگزین حس شاعرانه مجلس نشینان کرد.
بعد از این برنامه برای دقایقی به سوی خاطرات شادروان اله کرم افتخاری رفت که این قسمت هم توسط سید نواب موسوی یکی از هنرمندان برجسته استان در عکاسی تدارک دیده شده بود. موسوی در سالی که گذشت کاندیدای سیمرغ طلایی در قسمت عکس بود که علی رغم شایستگی به آن نرسید.
با ورود خانمها برای ادامه برنامه عسکری و معصومه خدادادی بار دیگر مجلس به سوی شعر متمایل شد که در این بین شعر زیبای خدادادی که تلنگری بود بر رفتار گروه 5+1 در جریان هسته ای و زلزله دشتستان نشان از توان این شاعره استان داد .این شعر تشویق حضار را در پی داشت.
مِنمِنی تحریم امریکا یه حَل دَفه رِیمو زلزله هم خَرده پَل
علیرضا خلیفه زاده یکی از نویسندگان برجسته استان و نویسنده کتاب هفت شهر لیراوی و بندر دیلم که دست توانایی هم بر شعر دارد ابتدا نگاهی گذرا بر تاریخ انداخت و سپس با یک غزل و دو دوبیتی محلی جایگاه را ترک کرد.
اصغر شمسی پور یکی از افرادی است که یک پای شب شعر بهارونه بنه احمد و لیراوی بوده است .شمسی پور در این شب هم با شعر اجتماعی «گرونی» که نگاهی انداخته بود به وعدهای دولت برای کنترل گرانی همه را میهمان کرد.
قشنگ اومه که سیمون کارسونی چه خَش معنا که سی مردم گرونی
و در آخر به سراغ قیمت مرغی رفت که حالا حالاها باید با خیالش طی شود:
چِنو منها و جمع کِرد تقسم که قیمت مرغ وابی کهکشونی
محمد غلامی یکی از باتجربه های دشتستان هم از میهمانان این برنامه بود غلامی که از محل کار خود از کنگان به این مراسم آمده بود یکی از شعرهای معروف خود را خواند.
لَولته تاگل دلخواه نادن ری پهنه جگر مو آه نادن
چشلته تا که میخواسن بسازن دو تا دریا میون ماه نادن
سید طالب هاشمی که با شعرهای محلی خود نامی نیک در میان شاعران برجسته استان دارد هم از میهمانان خاص این شب شعر بود که سروده خود را به حاضران تقدیم کرد ، شعری خطاب به فرج اله کمالی که این شعر هم مضمونی اجتماعی داشت.
ای کمالی ای کمالت بی مثال ای دلت مثل دل طالب بلال
با ورود امراله خدری میزبان برنامه پشت تریبون ، برنامه به لحظات پایانی خود نزدیک شد .خدری شعری را خواند که مورد تشویق مداوم حاضران قرار گرفت «گفتی بِیار ، آوُردمه » که در قسمتی از آن اشاره داشت به حضور شاعران محلی سرای استان که به منظور شعر خوانی به شب شعر بهارونه دعوت شده بودند.
خدری شعر خود را با این پیام آغاز کرد ؛پیامی که قصد داشت ثابت کند گفته هایش در این شعر همراه با اسناد تاریخی است.
یه پَیومی سی شما اُمشو وَ یار آوُردمه وصفِ حالی شاخصِ تذکره دار آوُردمه
و در پایان:
گندمینه ی ایگه بی بیخ تیش خدری بگو شعر فایز ، بیت باکی سی نگار آوردمه
و اما پایان دفتر شب شعر بهارونه لیراوی را ایرج شمسی زاده با تشویق بدون توقف حاضران امضا کرد. ایرج شمسی زاده که ماه هاست با بیماری دست و پنجه نرم می کند همچنان کلمات در کامش به خوبی به بازی گرفته می شوند ، شناخت کافی و شاید بیش از اندازه شمسی زاده از زبان مادری از این نابغه محلی سرایی یکه تازی بی همتا در عرصه شعر محلی به وجود آورده است.« بیو بارون» یکی از شعرهایی بود که ایرج شمسی زاده در این مراسم خواند .
هلاکُم ، تشنه یم ، بی جون ، بیو بارون بشورم مِی کُناری زرغر طیفون ، بیو بارون
شمسی زاده در ادامه اشاره ای داشت به خاطرات خود و گروهی از دوستان و استاد بهزادی در ایام جوانی در سبزه زارهای روستای تل تل که در نزدیکی گناوه قرار دارد .شمسی زاده می گوید : در هوای دوستان سروری از برای قد رعنای دوستم خواندم که ناگهان با صدای کِل خانمهای اطراف همراه شد .شمسی زاده با شعر «عَیدِه بَیو» که به گفته خودش پیش از انقلاب و در شیراز سروده بود حس بهار را بهاریتر از چهچه هر پرنده ای به صدا در آورد.شعر شمسی زاده دارای چنان قدرتی است که مخاطب را در دل خود جای می دهد.
نوروز اِیا اُمرو صَوا آخِر زِمِستونه بیو بِندِشک دور گَندُمَل مَی بُلبُل ایخونِه بیو
و سر انجام ضرب آهنگ شعر «هَمار »می شود و به طبع آن آواز «ایرجو »هم متفاوت :
اَی پَرپَروک یارم بِجو هَمار مِن گوشش بُگو عَیدِ بیَو تَی «ایرجو»سیت عَیدی ایسونِه بِیو
در حاشیه:
این برنامه با نقات قوتش حاضران را گرمی بخشید ولی سرمای شدید در دقایق پایانی تاب توان ریش سفیدها را گرفت .
یکی از شاعران دیلمی که به این مراسم دعوت نشده بود برای رسیدن به این مراسم دامان خیلیها را گرفت ولی مرغ خدری یک پا داشت.
برای انجام این مراسم عبدالحسین خواجه گیری ، عبدالرسول داریوشی و رضا خواجه گیری از خواجه گیری و محسن خواجه گیری از فعالان روستای بنه احمد سنگ تمام گذاشتند.
نوشته شده توسط محمد غلامی در جمعه 93/1/29 و ساعت 11:5 صبح | 