تا زود تر به برازجان برسم مرخصی ساعتی گرفتم و از کمپ بیرون زدم . هدف اصلی من شرکت در مجلس بزرگداشت استاد ایرج شمسی زاده بود . به پلیس راه کنگان که رسیدم یادم آمد که کفش هایم را نیاورده ام .  به همسرم زنگ زدم. گفت برگرد و بردارشان . دیدم حداقل یک ساعت از وقتم را تلف می کند . از او خواستم کفش های کهنه ام را بیابد ، دستی به سر و رویشان بکشد ، واکسی بزند و رو به راهشان کند ولی قبول نکرد . گفتم از بستگان درجه یک ، یک جفت کفش امانت بگیرد . به خانه که رسیدم متوجه شدم که جوراب مناسبی هم ندارم اما جوراب نیما به دادم رسید . بالاخره با گذاشتن چند لایه کفی در ته کفش عاریتی ، اطمینان پیدا کردم که مناسب شده و هنگام راه رفتن ، از پایم جدا نمی شود . وقتی خواستیم حرکت کنیم ، متوجه شدم که یکی از چرخ های جلو ماشین ، پنچر است . زاپاس را آوردم ولی در آن نیز باد کافی نبود . با زحمت دراین روز تعطیل یک پنچرگیری پیدا کردم و ماشین رو به راه شد. مقصد تالار میلاد گناوه بود. وقتی به خود آمدم که دیدم نزدیکی های دیلم رسیده ام . برگشتیم . تالار از جمعیت موج می زد . به ناچار ، من و همسرم و فروغ و غزل پراکنده نشستیم . شعرخوانی و موسیقی بود و دوستداران ایرج شمسی زاده . پیام تلفنی منیرو روانی پور نیز مستقیما از امریکا برای مردم پخش شد . من هم در میان شعر و موسیقی و لبخند و مهربانی ها ، غزلی خواندم . وقتی در انتهای شب استاد برای سپاس از مردم پشت تریبون قرار گرفت ، جمعیت به احترام او برخاست و با کف زدن های ممتد از او تقدیر کرد. اگر چه مراسم شام نیز در راه بود ، ولی من که می بایست ساعت 4 بامداد به سوی کنگان برمی گشتم با علی اسپرغم به برازجان آمدم . ساعت 2 بامداد در برازجان بودم با دلی گرم از دیدار دوستان : فرج الله کمالی ، حسین عسکری ، سامان سپنتا ، محمد دادفر ، علی اسپرغم ، عیسی عباس زاده ، کاووس کمالی نژاد ، امرو هیچستانی ، حسین قشقایی ، نوذر صالحی ، نوذر غریبی ، نجف قلی محمودی ، اصغر شمسی زاده ، معصومه خدادادی ، اسفندیار فتحی ، سید طالب هاشمی ، جواد نگهبان ، سید اسماعیل بهزادی ، خانم مهدوی (که همان جا مرا برای جلسه ای در سعد آباد دعوت کرد )، خالق عبدالهی و بسیار عزیز دیگر و این قطعه را در ذهنم مرور می کردم که :

آمدی خوش که تو را بود هم از روز نخست

همه اسباب ِ بزرگی و طرب آماده

شادی زی شاد که سرمایه ی عشق و هنری

گل ِ بستان ِ ادب ایرج شمسی زاده

 نوشته شده توسط محمد غلامی در شنبه 92/10/28 و ساعت 7:13 عصر | نظرات دیگران()

شو ِ سردِ یلدا ، گل ِ نار بسمه
شلالِ دس ِ گرم ِ دلدار بسمه
خیار ِ تش ِ سرخ ِ امشو نمی خوام
مج ِ خال ِ ور قاش ِ لو یار بسمه
معنی به فارسی معیار :

در شب سرد یلدا ، گل انار برایم کافی است

دست دلدار که به سویم شلال شده برایم کافی است

امشب هندوانه ی گران قیمت را نمی خواهم

خالی که مثل تخمه ی سیاهی کنارقاچ لب یار است ، برایم کافی است .

 نوشته شده توسط محمد غلامی در شنبه 92/9/30 و ساعت 5:38 عصر | نظرات دیگران()

خانم معصومه خدادادی شاعر بزرگوار دشتستانی این شعر را برایم ارسال کرد :

هی چقه بنگِ خُدِی جونی کُنُم

آرد نیسی سی بچَم نونی کُنُم

گوشت تو یخچالِ ما بوشَم دِ نی

عید اُما پُی چه قـُروونی کُنُم

که الهام بخش این شعر شد :

جیولم پر سنگ و شیطونی خُمُم

نابلد تو کنجِ کهدونی خُمُم

سعی کردم سی صفای زندگی

باز دیدم میشِ قـُروونی خُمُم

 نوشته شده توسط محمد غلامی در سه شنبه 92/7/23 و ساعت 7:39 عصر | نظرات دیگران()

عشق به شهر ودیارم مرا واداشت تا کتاب « رها زمنت باران » را گرد آوری کنم . کتابی که پس از چند سال معلوم شد نیازی جدی به جرح و تعدیل داشته و دارد . برای تدوین کتاب، منابع شفاهی، کتبی و نشریات بسیاری را طی مدت 10 سال جستجو کردم . درکتاب « ترانه سرایان بوشهر» اثر آقای حیدر عرفان ، به نام آقای ابراهیم احمدی رسیدم و نامش را در فهرست قرار دادم . بعد ها شماره ی منزلشان را از مخابرات سعد آباد دشتستان به دست آوردم و بالاخره شماره ی خودش را که در جزیره ی خارگ کار می کرد. پس از قرار و مدارها و گفتگوها ، ایشان زندگی نامه و اشعار ش را به صورت دست نوشته در اختیارم قرار داد که در کتاب خانه ام موجود است . کتاب که چاپ شد ، آقای خدابخش صفادل از نیشابور تماس گرفت و مدعی شد که غزل « تا سمرقندی چشمان تو یاهو زده ام» صفحه ی 44 از اوست . مدرک خواستم که ارسال کرد. شماره ی آقایان احمدی و صفا دل را به یکدیگر دادم و خودشان را روبرو کردم و بالاخره آقای احمدی اعتراف کرد که غزل یاد شده از آقای صفا دل است . تا این که آقای عبدالمجید زنگویی کتاب « نگاهی تازه به دریا » رباعی امروز ایران را منتشر کرد . این بار آقای محمد تقی جنت امانی از تهران با من تماس گرفت و مدعی شد رباعی « من بغض شکسته ی خدا را دیدم » که در صفحه ی 62 کتاب آقای زنگویی ، به نام آقای ابراهیم احمدی و به نقل از کتاب رها زمنت باران آمده ، از ایشان است که مدارک را نیز ارائه کرد . اینجانب دراین جا ضمن پذیرش اشتباهات خود و عذر خواهی از مردم شریف دشتستان و استان بوشهر ، از محققین محترم ، خوانندگان عزیز و تمام کسانی که کتاب « رها زمنت باران » را در اختیار دارند می خواهم که صفحات 42 تا 47 را حذف کنند .

با احترام

محمد غلامی 

 نوشته شده توسط محمد غلامی در شنبه 92/7/6 و ساعت 12:47 عصر | نظرات دیگران()

شعر شاعران ِ پیر

بوی مرگ می دهد

شعر ِ من

بوی بوسه

عشق

بوی زندگی .

من چرا هنوز عاشقم ؟!!!!

_________

14 مرداد 92 

 نوشته شده توسط محمد غلامی در چهارشنبه 92/5/16 و ساعت 9:25 عصر | نظرات دیگران()