شعرم

سرودِ سپیده

طلایه دارِ طلوعِ تو .

شعرم

آینه ای

تا در آن بنشینی

در شبانِ بی مهتاب

دوستت دارم

چنان که بذر ، باران را

تو

تک خارکی در پنگِ سیس

که زندگی را دوشاب می زنی .

بمان

بمان

برای عاشق شدن  ،

جرعه ای زمان باقی ست .

                                               بوشهر – بندرگاه – فروردین 1377  

 نوشته شده توسط محمد غلامی در پنج شنبه 87/3/16 و ساعت 11:29 عصر | نظرات دیگران()

در میانِ کلبه ی تاپول

در پناهِ دستِ گرمِ نخل

زیرِ چترِ آسمانِ داغ

می تپد آرام

قلب های نازکی بر فرشِ نرمِ پر

می نوازد مرغکی

بر تاج – برگی

شادمان در باغ

بنار – تابستان 1376

 نوشته شده توسط محمد غلامی در چهارشنبه 87/3/15 و ساعت 12:46 صبح | نظرات دیگران()

نه راهی

نه روزنی

زمان کند می شود

تکه آسمانی از تو دریغ

*

بر سطر ها درنگ نمی کنی

همسایگان را یکی یکی سلام نمی رسانی

دل آماده نباشد

بذرِ مهر در آن می پوسد .

ما بافه بافه بهار بودیم

که به هم هدیه می شدیم

کلون انداختیم

کیچول بستیم

در غیابِ هم نشستیم

و جهان حنظلی شد که هر روز تلخ تر می شود

بنار- 1378

 نوشته شده توسط محمد غلامی در جمعه 87/3/10 و ساعت 11:11 عصر | نظرات دیگران()

شعر

گنجشکی

که ازمدار تویزه برمی خیزد

برگِ نانی به منقار

زیباتر شعر

گنجشکانِ بی قرار

که از نخل می چکند

وقتی مادرم

مرغکان را به مهمانی جو می خواند

زیبا ترین شعر

کُناری

که هر غروب

با جانِ هزار گنجشک می تپد

بنار- فروردین 1378

 نوشته شده توسط محمد غلامی در پنج شنبه 87/3/9 و ساعت 10:52 عصر | نظرات دیگران()

                                                                                   به قرن بیستم

منظومه ی درد

منظومه ی هزار ساله ی انسان

جاری بر دفتر خاک .

خانه ام را در کدام کوچه بسازم

کدام کوچه ی ویران ؟

به جستجوی تو

ورق پاره های سوخته را

بر دیوارِ لرزانِ کزووُ می خوانم

بر اردوگاه های مقدونیه و آلبانی

هزاران سال

در خود گریسته ام

قصه ی بی انتهای انسان را

بنار- فروردین 1378

 نوشته شده توسط محمد غلامی در پنج شنبه 87/3/9 و ساعت 12:31 صبح | نظرات دیگران()