ادبیات و فرهنگ
به پیشگاه خالق منظومه ی کلاخا : استادحاج علی مرادی
ای درختِ ستبر ِ کهنسال
نخل ِ تنهای سرتاستاره
گسترانیده تاآسمان بال
بادلی تنگ
مثل ِ باران
شهد می باری ازپنگ
چون بلوطی که درپهنه ی کوه
پنجه افکنده درسنگ
ای بلندِ شکربار
هرکجایی خدایت نگهدار
1385
به محمد رضا شجریان
این شعله از کجاست
این رشته
که می بافد جان ِگسسته را ؟
از کدام جهان به جان سر ریز می شوی
کدام جان به جهان
عاشقان را صدای سبز تو رازی ست
اینجا
که هرز می روید و
سکوت
سلام ِنا تمامم را وجین می کند
لب بگشایی
ما
موج می رویم و
در گلوی تو دریا
برازجان – اردیبهشت 1377
سلام
من آمده ام ...
ماه هابود که ازهم دیگردوربودیم . رفتنم نادلخواه بود. می رفتم وازسرحسرت به قفا می نگریستم . امروزکه برگشته ام ازسرعشق، به همت دوستی بود عزیز که توانست رمزگم شدنم را پیداکند تاشماکه رمز بودنم هستید رابیابم . باسپاس ویژه ازدوست خوبم احسان بردستانی .
خاک پایتان محمدغلامی
شهریور 1389
دردِعشق
هرگِی که یادت می کـُنُم اَو،ریم سرازیر ِ
غم تـُودلـُم می خنده و خندَش یکاگیر ِ
هرکی تون ِ دیده مثِ فرهاد،بدوَختِ
اِی داد،اِی بیداد، دردِعشق واگیر ِ
کاشکِه ورُم بیدی ومی دیدی بکـَم ا ُمشو
باوربکردی عاشقی ازجون ِ خوش سیر ِ
عقلـُم می گو: بندا برِ، پا،ری دل ِ دل بـِیل
دل وَم می گو:وردا بـیَو، وت عاقلی دیر ِ
ا ُسمُیل ِ عقل ِ تا دس ِ اورَیم ِدل دادُم
تـُوکهکشون ِ بـُرمَل ِ گـُل برق ِ شمشیر ِ
نه یارباورمی کـُن ِ، نه خُم، نه ریم وِیمو
بیش ِ جهالی عاشق ِ، اِی مَحمدو پیر ِ
برازجان- شهریور1388
ا
اسمیل عقلosmoyle…= عقل که به حضرت اسماعیل مانند شده
اوow = آب
اوریم دلevreyme…=دل که به حضرت ابراهیم تشبیه شده
ب
برمل borm-al = ابروها
بکمbekam = شاید
بندابرbendaabere-= رها کن وبرو
بیلbeyl-= بگذار
ج
جهالیjohaali-= جوانی
خ
خمkhom-= خودم
ر
ریri-= روی
ریمrim-= رویم
ریمی ووrimeyvu-= رویم می شود
گ
گیgey-= گاهی
م
می گوmigu-= می گفت
و
وتvat-= ازتو
وردابیوvardaabiyow-= برداروبیا
ورمvarom-= نزدم
ومvam-= به من
ی
یکاگیرyekaagir-= پیوسته
چشم های دشت
چشم ِخاک آلوده ی صیّاد
پشتِ بوته های خار .
مرغکانِ ابر کوچیده
چشمه خشکیده .
دشت
چرکین گیسوان بر گیسکان*
پای بر درگاهِ شورستان
در میان ِبسترش
تب دار
خوابیده ست
بنار-آذر 1369
________________________________
*- gisokaan- نام رشته کوهی در شرق برازجان
درپشتِ گاهواره ی نخلستان
دستان ِسبزِ نخل
لبریز می شود
از شروه های باد .
آنگاه تازیانه ی توفان
و کبکاب
رقصی میان ِآینه ی آب
بنار- خرداد 1369