تقدیم به آموزگاران بزرگوار سرزمینم :  

   سی سال ز عمر خویش را بخشیدم       سی سال به روی دردها خندیدم

با  شوق هزار غنچه را پروردم                  تا راز بلند عشق را   فهمیدم

برکه چوپان – مهر 94

 نوشته شده توسط محمد غلامی در یکشنبه 95/2/12 و ساعت 9:1 صبح | نظرات دیگران()

سرتاسر آسمان را ابر پوشانده بود . باران یکریز می بارید . ظهر بود که از مدرسه به خانه برگشتیم . اسفندیار محمودی ، ابراهیم سلیمی فرد و مصطفی فرخی آمدند . با موتورسیکلت حرکت کردیم . ناهار در چادر عشایر دعوت بودیم . یکی از بستگان آقای فرخی که عشایر بود ، عروسی داشت . در بین راه ، تعدادی از همکاران نیز به ما ملحق شدند . کاملا خیس شده بودیم . هوای بارانی  دامنه های کوهستان های شرق طلحه ، صفا بخش بود . رسیدیم . موتورها را جک زدیم و چتر ها را باز کردیم . ساعت از 12 گذشته بود . به سوی چادری راهنمایی شدیم . از زیر لبه های چادر ، باد می آمد . ابتدا برایمان ناشتایی آوردند . هنگامی که داشتیم ناهار می خوردیم ، سه نفر بالای سرمان ایستاده بودند . دونفر برای آب دادن و یک نفر برای شستن دست هایمان . عروس را آوردند با مراسم زیبایی که تا کنون ندیده بودم . داماد  که  در گوشه ای قدم می زد و کاری  عروس نداشت ، با تفنگ به سوی کلّه قندی که روی سه پایه ای چوبی گذاشته شده بود ، تیراندازی کرد . ساعت 4 بعد از ظهر بود که با تبریک مجدد ، در حالی که باران به سر و رویمان می بارید ، به طلحه برگشتیم     . 

 نوشته شده توسط محمد غلامی در شنبه 95/2/11 و ساعت 5:21 عصر | نظرات دیگران()

یک شنبه 9 دی 63 تا جمعه 5 بهمن 63

از باهوش تا کیخو

رفتن به طلحه و برگشتن از آنجا همیشه سختی های خاص خود را دارد . راه ناهموار کوهستانی با نیسان هایی که باید 24 بار از آب رودخانه باهوش بگذرند و تو با دو دست ، میله های ماشین را بچسبی تا در هر تکان خوردنی به پایین سقوط نکنی و همین موقعیت نیز گاه نصیبت نمی شود  . امروز یک شنبه نهم دی ماه 63 هر چه در اهرم ماندم ، هیچ وسیله ای پیدا نشد . عصر کلاس داشتم . بد بیاری از ابتدای صبح شروع شده بود که از برازجان تا چغادک نیز وسط مینی بوس ایستاده بودم و جایی برای نشستن نبود .  ساعت نه و بیست دقیقه ی صبح پیاده و تنها به راه افتادم .. نیم ساعتی که رفتم ، کوه های سر به فلک کشیده و ناموزن تنگ باهوش را در مقابل دیدم . گاه گاه از ادامه دادن مسیر ، پشیمان می شدم اما وقتی به پشت سرم نگاه می کردم ، متوجه می شدم که از اهرم نیز فاصله گرفته ام . چند ساعتی در راه های سنگلاخی کوهستان ادامه داده بودم تا این که الاغی را دیدم . در راه ایستاده بود . بی هیچ زحمتی  آن را گرفته و بدون جل و افسار سوار شدم . می خواستم بخشی از راه را آسوده تر طی کنم . می دانستم که اگر مرا به زمین بکوبد ، از کارم پشیمانم می کرد اما از بس آرام و سر به زیر بود که ناچار پیاده شدم تا سریع تر از آن بروم . اگرچه تنهایی مانع از لذت بردن از طبعت اطرافم می شد اما  از صحنه های زیبای تکرار ناشدنی نیز بی بهره نماندم . از شیب کوه های سمت جنوب آب ، گله ای آهو سرازیر شده بودند برای اولین بار آهو را به این شیوه می دیدم . بالاخره با هر زحمتی  از تنگ بهوش ( وحوش ) بیرون آمدم . ساعت 3 و پانزده دقیقه ی بعد از ظهر بود .

تجربه ی شیرین این سفر باعث شد تا باز هم پیاده از کوه ها بگذرم اما این بار با کسی که راه را می شناخت .

اندک بارانی که می آمد ، راه بهوش با همه ی ناملایماتش بسته می شد . این تنگ که رودخانه ای کم عمق به همین نام را از کلمه به اهرم هدایت می کند ، با هر بارشی ، آب های بلوک را به سوی اهرم می برد تا ماسه های حاشیه ی آب و سطح آن را با خود ببرد و راه را تخریب کند و دوباره لودر بیاید و سطح راه را هموار کند . برای چنین مواقعی ، چند راه ارتباطی دیگر وجود دارد که طلحه را به روستاهای خاییز وصل می کند . اگر چه تا کنون چندین نفر از اهالی منطقه در آن مسیرهای خطرناک ، به دره ها سقوط کرده اند اما من طبق قرار قبلی ، امروز جمعه 5 بهمن 63  می خواهم  یکی از آن راه ها را طی کنم .

صبح زود به منزل علیمردان چوپانفر رفتم . پس از آن که لیوانی شیر نوشیدم ، حرکت کردیم . تا طلوع آفتاب ، وقت بود . هنوز قسمتی از تپه ها نپیموده بودیم که جای جای ، مه برطرف شد تا مناظر بکر و زیبای طبیعت بیشتر آشکار شود . چشمه ساران جاری و درختان در حال شکوفه دادن بودند . پرندگان از لابلای شاخه ها و برگ های سر سبز رسته در قله ها ، آواز های دل انگیز می خواندند تا خستگی را از تن ما برچینند . راه کیخو kixu   ، طلحه را به خاییز پیوند می زد . از روستاهای اهرم تنگستان . در بین راه ، خانه ای با پلاستیک ساخته بودند . زمین آن را با علف فرش کره و 17 کهره و 2 بره در آن نگهداری می کردند . منظره ی فوق العاده زیبایی بود . در کمرکش قله ی مشرف بر آن نیز ، دو تن از عشایر ، زیر تخته سنگی نشسته بودند که دعوتشان را پذیرفتیم و قسمتی از نانی که می پختند را خوردیم اما نگذاشتیم که شیر تازه برایمان گرم کنند  . به راه افتادیم . خورشید اندک اندک سر از پشت سنگ ها بالا می آورد . سنگ هایی که با مه و شبنم شسته شده بودند ، می درخشیدند . در هر کدام از آنان ، خورشیدی می درخشید . آب باران در میان سنگ های سپید ، چنان پاک و زلال بود که تشخیص آن دشوار می نمود . به باغی رسیدیم . نیدون  neydun  . نیدون ( نی دان ) باغی با صفا پر از نیزار های عظیم ، درختان لیمو و ... . آبی روان از میان نی ها عبور می کرد و منظره ی آن جا را دوچندان زیباتر نشان می داد . در بین راه صبحانه خوردیم و ساعت 11 به خاییز رسیدیم . 

 نوشته شده توسط محمد غلامی در جمعه 95/2/10 و ساعت 11:48 عصر | نظرات دیگران()

حمام گرفتن در طلحه ، مشکلات خاص خود را دارد . مادرم دیگی آب را گرم می کند و من گوشه ای از حیاط یا مکانی که نام حمام بر آن گذاشته اند می روم و پیاله پیاله آب به روی خود می ریزم و خود را چرب می کنم یعنی حمام کرده ام . مردم روستا به چشمه می روند . دو چشمه در دامنه ی کوه های شمال شرق طلحه به فاصله ی ده ها متر از هم که حمام گرفتن در آن ها خالی از لطف نیست . در گویش محلی ، به چشمه ها « جونِ گرم » می گویند . شاید هم جوی گرم باشد که در همه ی ماه ها ی سال ، قابل استفاده است . آب جون گرم ( جان گرم ) ، در تابستان ها ، خنک و دلپذیر و در زمستان ها ، گرم است . اگر صبحگاهان زمستانی از آن حوالی بگذری ، دو توده ی بخار سفید رنگ ، در دامنه ی کوه می بینی که مثل مه بالا آمده اند تا وجود چشمه های آب گرم را خبر بدهند .  اهالی روستا ، اعم از زن و مرد به آنجا می روند . من نیز بارها به آنجا رفته ، تفریح کرده و برگشته ام . 

 نوشته شده توسط محمد غلامی در پنج شنبه 95/2/9 و ساعت 11:2 صبح | نظرات دیگران()

از آب باریک تا شیراز ، راه زیادی نیست . پس از بیدار شدن ، حرکت کردم در هوای مطبوع صبحگاهی فارس . به دروازه قرآن که رسیدم ، پیاده شدم . مدت هاست که دلم می خواست پیاده شوم و به زیارتش بروم اما سهل انگاری می کردم . تا این که پس از گذشت سالی ، از پله های دامنه ی کوه بالا رفتم . به سوی اتاقکی که تصور می کردم مقصد من است . در آن قفل بود . در همان نزدیکی ، پیر مردی نشسته بود . علت باز نبودن اتاق را از او پرسیدم . گفت چه می خواهی ؟ گفتم برای زیارت خواجو آمده ام . قبلا از خواجوی کرمانی شعر خوانده بودم و غزلی نیز از حفظ داشتم . مرد ، با انگشت اشاره اش مکانی را نشانم داد و گفت : آنجاست  . مکانی خشک . قبری ساده که کوچک ترین تزیین یا علامتی نداشت . مانند قبرهای بی صاحب در قبرستان های متروک . بر بالین قبر ، فاتحه ای خواندم و پس از درنگی ، وارد شیراز شدم . شیراز حافظ . حافظی  که بخشی از وجود او ، از خواجو ست     . 

 نوشته شده توسط محمد غلامی در پنج شنبه 95/2/9 و ساعت 10:20 صبح | نظرات دیگران()