ادبیات و فرهنگ
لبانت سرخطِ افسانگی ها
دوچشمت باعثِ دیوانگی ها
پریشان گیسوان برشانه هایت
سرآغاز ِ من وویرانگی ها
لبانت تر زشعر ِ پـُر شکر بود
جهان درچشم ِ مستت مختصر بود
فکندی آتش اندر خرمن ِ آب
فرات از هـُرم ِ دستت شعله ور بود
خوشا رو جانبِ دلدار کردن
زنورش سینه را سرشار کردن
به وقتِ عاشقی از شعر ِ قامت
دومصرع را نثار ِ یار کردن
به زیبایی قسم ، تا می توانی
مکن با ما نگارا سرگرانی
به روی مرگ می خندم، ولیکن
ندارم طاقتِ نامهربانی
بیا تا گیسوانت را ببوسم
گل ِ سرخ ِ لبانت را ببوسم
چوشرم آگین ببندی چشم هایت
میان ِ ابروانت را ببوسم
میان ِ گلرخان نامت قشنگ است
شراب از غنچه ی جامت قشنگ است
سرت خورشید ِ گل برقامت ِ عشق
بلورستان ِ اندامت قشنگ است