دوید با همه ی عمر تا دوان افتاد

ولهکِ آب زبانی که از دهان افتاد

پیاده در پی نان می دوید و نان می رفت

گداخت ، سوخت که از درکِ تلخ نان افتاد

و نان که زلزله شد عاشقی تَرَک برداشت

و تکه تکه شد از بامِ ناگهان افتاد

زمانه بر گـُسلِ درد آنچنان لرزید

که ریخت عشق و خدا هم از آسمان افتاد

سکندری ، تنه ، سرسام ، فحش ، نان ، سیگار

شکست ، درد ، دیازپام،  از توان افتاد

و روز بعد پیامی و عکسی از دیوار

به زیر پای پریشانِ این و آن افتاد

______________

کنگان – اسفند 1392

 نوشته شده توسط محمد غلامی در یکشنبه 93/5/19 و ساعت 11:47 عصر | نظرات دیگران()

ستاره خنده زنان بر شرارِ آهم بود

حصارِ وحشتِ تلخ ِ شبِ سیاهم بود

نشسته هفت برادر در آسمانِ بلند

مکان چو یوسفِ مصری به قعرِ چاهم بود

خموش بودم و تا صبح می زدم فریاد

فروغِ یادِ تو تنها چراغِ راهم بود

دمید ماه و گذشت و نشست و من تنها

نسیم ، پیرهن و ماه ، شب کلاهم بود

همیشه سهمِ من از سفره ی زمین کم بود

همیشه دربدری بود و این گناهم بود

زکوه تا سرِ دریا ستاره می رقصید

نظر به شیوه ی آن کهنه بارگاهم بود

کسی ندید ولیکن ستاره ها دیدند

که آهِ دایم وفریادِ گاه گاهم بود

به یادِ ابروی تو کهکشان پرست شدم

به نامِ روی تو هر دم نظر به ماهم بود

کنگان – اسفند 1390

 نوشته شده توسط محمد غلامی در جمعه 92/4/28 و ساعت 5:33 عصر | نظرات دیگران()

نماند تاب و توانم شبی که بی تو گذشت

نشست شعله به جانم شبی که بی تو گذشت

به یاد ِ صحبت ِ زیبای هر شبت ای دوست

بریده بود زبانم شبی که بی تو گذشت

به غیر ِ عشق ِ تو دیگر نبود تقصیرم

گواست اشک ِ روانم شبی که بی تو گذشت

کسی که بلبل و گل را زهم جدا می خواست

ندید سوز ِ نهانم شبی که بی تو گذشت

نداشت سینه ی سوزانی و نمی دانست

چه کرده عشق به جانم شبی که بی تو گذشت

کلام ِ بی سخنت را همیشهمنتظرم

بیا که رفت توانم شبی که بی تو گذشت

برازجان – آبان 1383

 نوشته شده توسط محمد غلامی در جمعه 91/7/28 و ساعت 4:37 عصر | نظرات دیگران()

من خسته ام از برگ ها، از میز

از خانه، از«کنگان» و از« درریز»

من خسته ام، من خسته از تکرار

با برگ برگم  زردی ِ پاییز

من را ببر تا ساحل ِخورشید

تا باغ ِ سرسبز ِ عبیر آمیز

ای ابر ِ باران زای ِ شادی بخش

ای عشق ِ بی پایان ِ حاصلخیز

تا دشت های باز، فرصت هست

تا قله ی «بهمرد» ِ زیبا ، نیز

تا ابتدای ِ  جاده ی  « آباد »

تا انتهای ِ راه ِ « گندم ریز»

تنگ ِ غروب و موسم ِ دیدار

باغ ِ لب ِ پرخنده ات ، گلبیز

جوی ِ زلال ِ قامتت، موزون

موی ِ شلالت،  ناز و شور انگیز

با چشم ِ «دشتستانی»  ِ سبزت

دورازنگاه ِ دیگران برخیز

دشتستان- مهر 1391

 نوشته شده توسط محمد غلامی در شنبه 91/7/22 و ساعت 12:13 عصر | نظرات دیگران()

زخنده باز بکن    ای بهار ِ من، دهنت

که غنچه غنچه بچینم   زباغ ِ نسترنت

نه دیده ام به جهان کس چنین تماشایی

نه یافتم به خدا هیچ   خوشتراز سخنت

نه دل هوای بهاری کند نه نخل و نه آب

رُخـَت بهار و قدت نخل و آب چشمه تنت

وجود ِ من همه ای کاش، تار ِ مویی بود

 که پیچ وتاب بخوردم     میان ِ پیرهنت

چو تشنه ی که به آبی رسد،شبی تا صبح

لبان ِ  داغ  ِ من و    ، زمزم ِ گل ِ بدنت

برازجان- فروردین 1382

 نوشته شده توسط محمد غلامی در پنج شنبه 91/6/23 و ساعت 9:5 عصر | نظرات دیگران()