ادبیات و فرهنگ
اینجو که خونمه خاکِ دشتسون ِ به خدا
پسین ِتـَوسون وجَنگِ چـِی خَشون ِ به خدا
تـُوکیچه بادپیچک وتیفون وغـَرهـُفِـّه می ده
شِیطونل مِی بـِیگ میارِن،خَهکلون ِ به خدا
چُغول ِچغادکیم نـِگوَت گرُفته ریمون ِ
مُندیم ِاینجوکه تـَش تـُوآسمون ِ به خدا
شَو و رُو جون می کنی مث که ری بُرّا نشسی ی ِ
گیج وسرجا تی ودنیات شَوسهون ِ به خدا
یه دِقِی جا نمی گیری هِی گـَم ِخوت می زنی
تـُو رُواُفتادیه دس پات تـَش ِجُون ِبه خدا
هنی قِرنی پیل ِبی عُرضه نرفته تـُوجیوت
یا پیل ِاَوبرق ِ یاقرض ِدُکون ِ به خدا
مِردکِ تهرونی روزی دوولا چاس می خره
مال ِما سال مُی دراز ما رمضون ِبه خدا
شُوم ِاُوآدم ِبدوختومی خهلت که چـِنه؟
قاش ِبادنگونیه تـُو کل ِنون ِبه خدا
پوس ِبادنگون ِشُوکارد می کشیدیم اُوسِنل
بَهزِصدمن میوه بی،ای دس نشون ِبه خدا
ما اَی شامس داشتیم خو دیمو نوممو می نا شامسلی
باغ ِمردم پُرگـُل ِمال ماغـَزون ِ به خدا
کاشکه تاآخرِعمری بـِچه بیدیم سی خومون
دل ِهرکی گـُتـَره گـُل ِکـَلون ِ به خدا
اِستراتی نی و ساتی یچی پـِرخِت می کـُنن
حالموحال ِسگِ شـُومَشکلون ِبه خدا
آسمون هم مُمکنه یهو بُرمبه ری سرم
حال وروزم حال وروزِ تیترون ِبه خدا
روزگارِ خُم وخُوت می فهمم تاآخرِعمر
گزِگـَومرگی ِ و گـُی خـِشَکون ِبه خدا
بنار-خرداد 1377
اوسو که خَش بی دِلـَل مَردم سروسامونشون بی
پُی پتی تاشیف رفتن کارل ِآسونشون بی
بازی وتفری جهالـَل چاس ِگرما شوکـُنارل
دَورِهم کوپ کوپ می نِشسِن قاوتـُومِیدونشون بی
وَختی کــَولی بارمی نداخت چَن روزی می موندومی رَه
بُرّوبُرِّبچه یَل صوتاپسین جـِی بونشون بی
بل چـِکینِی خُرمُی ِ پُی اَو می شِشتِن بعدِ خُرما
اَوش ِاز نَوپوزمی کِردِن هِمیوخوش جـِی نونِشون بی
بَلگِ نون سی چاس نداشتن بازدِلـَل خَش بی وُزِندِی
تاغریوی پاش ِنادِی تـُو ولات مهمونشون بی
بی تِزِق بیدن خِشَم نه مثل ِاُمروزه ریاکی
خواس وخُوم مردونگی حُکم ِخدا تـُوجونشون بی
پیرِمردَل دَورِهم صوتا سرِشُوم می نِشَسِّن
هم بَل وهم بندِ لیف هم قهوه وقـِیلونشون بی
یادِاوروزَل که وختی پیرزنـَل وَت می رسیدن
دون مَجی ، نـُقلی ، یه چی اُمّاده تـُوپیلونشون بی
دوره ی صاف صادقون اِی چی نبی اُمّاصفابی
چُبکنم حیفی که عمرِمو،نه تـُودَورونشون بی
بنار – مرداد 1376
چه جَلدی پار و پریارل رداوی
چه جَلد اودوره او کارل رداوی
صفایی داشتیم او روزگارل
هوایی داشتیم او روزگارل
همو دورون که باشت بی و کِپَر بی
صفایی بی که بهزِ ایسنـَل بی
خوشا چالدونی ی پُردید و بلتـَش
به دورِ چاله خَردَن مُشتکی خَش
چه واوی چاله ی پردید و سرگین
چه واوی تـَهمه و دوکشک و پَرپین
به دورِ چاله موقِی گپ زدن بی
گوشِت دیندِی رواتِ پیرِزَن بی
هویس چـِی پیرِ زَن دَم بی نهاش بی
وُترسِ ما دُزَل قندون شو پاش بی
چه خَش بی قندِ کِر کِردَن بِرک پا
پریزه بَسَّنِ تـُو بال ِمِینا
نی ِقِیلون کِرِ لو داشت حالی
تو دَس هم پَّره ای و پشم ِکالی
گَپَل از دِی هدِیهان بید و فاطو
اُوُرباد بید و خالی بید جاتو
چه خَش بی گــّله اَوچیش دِی ِ پُیدن
هُماری پشتِ نندون نون دزیدن
چه خش بی کارشل ِبی مُز تا چاس
چه بی مِی،نونی و خُرمُینی وماس
تـُوهرخونِی که روزی کارشِلی بی
می کـَهنِس کارگرکه جاش نویمی
چه خَش بی پینجه تِ جِی کاسه بُردن
چه خَش بی شاخ ِکاکـُل واشِرُندن
چه خَش بی ری تـَک وبَلتـَک نشَسَّن
درِ دروازه ی تا صُب نبَسَّن
خر و برداله بید و مَشک وخُمره
پس از او دَورِ هم قیلون و قهوه
سرِ قِیلون وسرگین پُرزتـَش بی
تو نصفِ شَوفـُیِزخوندَن چه خَش بی
تـُواوسو آدم ِکاری فرَون بی
موقِی که وختِ جیلـُم یا برون بی
می تِنگِس ری خرش پُی بَنـّه و داس
بُرونش یه نَفَس از صُوتاچاس
چه واوی بازیارو خوشه چینون
چه واوی کار تا افتونشینون
شَل ِگز تـُو فدَه یَل کم نویمی
بجز ری چاله پاتیل دَم نویمی
چه خَش بی تـُو کفِ دَس چَنگِ خُرما
تـُو رَوخردَن ویا نشسَن دوکرپا
چه خَش بی هَسّه ی خُرما جمُندَن
چه خَش بی خاگِ وا بلتش کِپُندَن
چه خَش بی نونِ خشک ومُشتکِ جَو
نِشِسَّن تا موقِی چاس تـُو برافتو
لِلـَک اِی پت پتی بی باز خَش بی
سی قِیلون مال ِدوش تـُو چاله تـَش بی
یه روز تـُولَه یه روزمُشتـَک پیازی
یه روز کـَوکـَو یه روزی شَدّه بازی
سحرپُی کهره رفتن بید ومندال
تاوختِ چاس قاو و پشکلک چال
سیَه صو مُر بیدن بُرِّ جهالل
تـُو هم غـُل می زدن قولِی کـُنارَل
تمومش گیر و دارِ قاو بیدن
هَمَش مِی گَلــّه ی بی صاو بیدن
تـُو گرما شُو مُخَل پُی هَسّه ی تر
بُوات پیر یاجهال خَش بید وبختر
کلی بازی پسینـَل کارمُو بی
غرِ چل تاپسین تـُو لارمُو بی
شووَل چرویتی وشاه و وزیری
دزِ بدوَخت ورَمبِ تاپِ سیری
نه دکتر بی نه شروَت نه دوا بی
دلل صاف بید و درمُونـَل دعا بی
اوسو اِی اور می اومه دیاری
نمی رفت تا نمی زه هفته باری
اوسوهرکی زمینی تخم می داد
اقلــّن می وُری هفتاد ،هشتاد
قوات اِی شِرشِر و ملکیت دو کـَل بی
خمونی ما نه بَهزِ ایسنـَل بی
خورموج – آذر 1368
مو می فهمم که هرچی رَه دِ دَورش تا ابد سربی
نهاترکاشکه وامی گشت که وُ ای دَوره بختر بی
ولات پاک دَورِ هم مُربی قِیلون چاق مجلِسَل گُربی
ککا بیدن همه پُی هم فسات و فتنه کمتر بی
همه غمخوارِ هم بیدن تُو هرسختی وبدوختی
بچه گوشِ بُوا می دا بُوا گوش گیرِ گپتر بی
چه اوکه داشت مُشتی جَو چه او که گشنه بی هرشَو
دوتاشُو حالشوخَش بی دوتاش پُی هم براور بی
شَوول اَوآرد یامُشتک صُوَل چِی بید ونون گرمک
گوشل خَوبی دلَل خَش بی همی زا روزِموسربی
می خَردی تهمه وتُولَه می نادی مِر تُو دول سرچَه
وکَچّت شرشرِ اَوبی بُتت تا قاوَکِت تربی
اُوسواِی مُرخ می کُشتِن می کِردن پاشه شُو چاله
همو پُی بلتَشیش والله ومُرخِ ایسوخَش تر بی
ایسو پاک ای دلل تَنگِن سیاه وسنگ وصد رنگن
تُوهرخُونِی که پا نادم کُکِی نی پُی کُکا جَربی
شَووَل دَه قُلف دم خُونَت بازم دز می کُنِت غارَت
چتَواوسونداشتیم دز که تَپّی خاری جِی در بی
بنار- مهر 1374
وُهَر سامون دلی دیدُم نه خَش بی
هَمَش پُر خین و نیِمید و نِخَش بی
یه بُنکوشو وُ غم آلوده بیدِن
یه بِیلِی دَش غزیکِ دید و تَش بی
بوشهر-آبان 81
بلا هر روز و قَضّا دَم وُ دَم بی
دلم سی غُصّه گُت ،سی عیش ،کَم بی
چِه نا اقوال ری مازَم ، که اِشکِس
که باری بیشِ طاقت بی ، نه غم بی
بوشهر-مهر 81
همیشه بَخت پام نامهربون بی
شو و رو قِسمتُم دردِ گرون بی
بهارِعیشِ تو زِندِی ندیدم
درازِی عمر، سرتاسر غزون بی
بوشهر-مهر 81
سرم مِی دو قدم واوی هلالی
دوارته عاشقم عُنّا جهالی
دو چی دیرُم نویمو مِی بمیرم
خیالِ زینو و شعرِ کمالی
بُنار-1380