ادبیات و فرهنگ
سوی تو می کشد مرا دلکش ماه روی تو
مردم دیده می دود خسته به جستجوی تو
از بد روزگار من دست نمی رسد به تو
لیک خیال خاطرم نشسته رو به روی تو
برازجان- 91/8/19
نیست مجال تا شبی سر بزنم به کوی تو
رخصت ِ دیدنی بگو تا بکشم به سوی تو
تا نرود زخاطرم شب همه شب برابرم
بر رخ ِ ماه بنگرم باز به یاد ِ روی تو
کنگان - 91/8/20
شبی دوستی طی پیامکی برایم نوشت :
رفیقی دارم و اهل ِ « بـُنار» است
شمار ِ حـُسن ِاو بیش از هزار است
برای دیدن ِ روی ِ گل ِ او
دوچشمانم همیشه انتظار است
وچون نامش را درگوشی جدیدم نداشتم، پاسخ دادم :
نمایم ازدل و ازجان ، سلامت
رسید ای مهربان شیرین پیامت
به روی ِ من در ِ رحمت گشودی
ولیکن بود خالی جای ِ ِ نامت
واو که کسی جز عبدالحسین کشتکار نبود، نوشت :
اگریاری کنی ما را دگر بار
فرستم یک« اس ام اس » بهرت ای یار
اگرخواهی بدانی نامم ای دوست
غلامی از غلامان تو، «کشتکار»
ومن درپاسخ نوشتم :
دلم از بهر ِ یاران بی قرار است
به نام ِ دوست، پاییزم بهار است
سعادت رو نموده بر «غلامی »
که امشب همدم ِ او «کشتکار»است
1386
اسفندیارفتحی نوشت :
ای رفیق و یار ِخوش لفظ و کلام
پاک مِی او، مهربون تر از سلام
سی و اندی ساله که ای فکرمه
پیل بهزه ، یا هنر ؟ ای با مرام
پاسخ دادم :
گوهرِفضل و هنرچون بی بهاست
عاشقی درد و هنرمندی خطاست
حاصل ِ پنجاه سال ِ عاشقی
پیل ، بهز ِ جون و عین ِ کیمیاست
تیرماه 1391
معصومه خدادادی درروز تولدم خرداد 1390 نوشت :
وآغِی آغـُیـَل اوّ ل سلومی
چه دارم سی تو مِی غیراز کلومی
موارک بو که دیـِت دِی محمدآوی
بیو دعوت بُکــُه مانه و شومی
درپاسخ نوشتم :
موشاگرد و کـُچیکِ همه تونم
ومهر ِ ری شما شو رو می خونم
یه چاسی و یه شـُوم جلدی ردیمو
میام خـُم خونه تون ده رو می مونم
ودرخرداد 1391 نیز خدادادی نوشت :
صدوبیس سال عمرت بو وخواشی
تو کنگون روز و شو خسّه نباشی
موارک بو، ندادی باز امسال
وجِی کیک تولد ، نون و آشی
و من درجواب نوشتم :
تش و پیش ِ گپت سِرخـُم که، سُختـُم
مثِ آلو شو چاله ی طعنه پُختـُم
تو از بس ترس ِ شوم ِ پُی مو نادی
که روزِ چاس، تا کنگون گــُرُختـُم
عبدالحسین کشتکارنوشت :
چندیست زیاران ِ قدیمی خبری نیست
ازآن همه خوبی و محبت اثری نیست
چشمم به درو گوش به گوشی و دلم تنگ
درکوچه ی تنهایی ما رهگذری نیست
درپاسخ نوشتم :
بی یاد ِ توام صبحی و شام و سحری نیست
وآن نیز بجز آه و بجز چشم ِ تری نیست
من مرغک ِ گم گشته ی آواره ترینم
صد تیر بلا هست و مرا بال و پری نیست
خرداد1391