ادبیات و فرهنگ
بر شاخه ی خشک من نشستی خواندی
با تنجه ی سبز نازکم رویاندی
سرشار شدم ز برگ و لبخند زدم
ای عشق مرا بریدی و سوزاندی
ما شعله ی آتشیم بر دامن خاک
سوزنده و سرکشیم بر دامن خاک
فریاد هزاره های پر افسوسیم
ما داغ سیاوشیم بر دامن خاک
اردیبهشت 94
بایاد ِ تو فصل ها بهار است اینجا
جان ها همه سبز و بی قرار است اینجا
وقتی که تو نیستی دلم می گیرد
ای ماه بزن که تیر وتاراست اینجا
___________________
کنگان- برکه چوپان - تیرماه 1391
ای عشق اوَل ره یِ نشُونُم دادی
جا تا ورِ ماه وکهکشونُم دادی
دسم ِ تـُو حنا که خُو نهادی ، اُملا
پاک دیرمِ گرفتی و دشُونُم دادی
Ey eshg aval rahye noshunom daadi
Jaa taa vare maaho kahkeshunam daadi
Nasme tu henaa ke khu nehaadi omlaa
Paak dirme gerofti o doshunam daadi
ای عشق اول را را به من نشان دادی
جای مرا تا ماه و کهکشان بردی
خوب که دستم را در حنا نهادی ( اسیرم کردی )
کامل از من دورشده و به من دشنام دادی
چون گل به کفِ بهار می رقصم و بس
با تارِ خوشِ هزار می رقصم و بس
با اشهد ان لا اله الاالعشق
در کعبه ی کویِ یار می رقصم و بس
__________
برکه چوپان – بهمن 93