پیشانی ام که صفحه ی خطی شکسته بود

خطاط روزگار بر آن طرح بسته بود

هر روز رشته ای که ز مضراب های غم

با چنگ درد تار دلم را گسسته بود

دندان شکست و کام هلاهل که این جهان

خرما نبود ، پوست در اطراف هسته بود

از شادی زمانه ندیدیم  جرعه ای

شادی کجا که شربت غم دسته دسته بود

نامی که مانده بود ز شادی لعاب بود

نام خوشی که زهر میانش نشسته بود

لبخند ، نقش بی رمقی بود روی آب

هر موج می رسید به نزدیک ، خسته بود

دست آس آسمان و زمین می رود هنوز

اینجا همیشه گندم آدم شکسته بود

1390

 نوشته شده توسط محمد غلامی در دوشنبه 97/7/23 و ساعت 6:27 صبح | نظرات دیگران()