دهه ی هفتاد با او آشنا شدم . وقتی که با تعدادی از دوستان ، در پایان هر هفته از برازجان به شیراز می رفتیم تا ادامه ی تحصیل بدهیم . در تمام مدت چند سالی که سفرهای ما ادامه یافت و با او هم اتاق بودیم  ، هیچگاه  کسی از او و او را از کسی ناراحت ندیدم  . علی نه تنها دوست ما بود بلکه مثل پدری مراقبمان نیز بود . با او که بودیم ،  می گفتیم ، می خندیدیم و چنین روز هایی را در ذهن خود مجسم نمی کردیم .

او اهل دی بود و آنقدر با حوصله و آرامشی آمیخته با لبخند که باور نمی کنم  در تمام مدت زندگی کسی از او کدورتی به دل گرفته باشد .

علی آزاده دل انسانی وارسته  بود از قماش آدم هایی که جز خوبی نمی اندیشند و جز نیکی انجام نمی دهند . او همیشه مهربان و سخاوتمند بود .

رفتنش را باور نمی کنم و  هر لحظه انتظار می کشم که از گوشه ای برخیزد و با خنده های شیرین همیشگی بیاید  و ما دوباره گرداگردش جمع شویم  .

فقدان او زخمی التیام نیافتنی است برای کسانی که او را می شناختند .

 کوچ باورنکردنی او را به خانواده ی ایشان ، بستگان ،   دوستان و شاگردانش تسلیت می گویم  .

محمد غلامی

کنگان -  28  بهمن 1396

 نوشته شده توسط محمد غلامی در سه شنبه 96/12/1 و ساعت 9:35 عصر | نظرات دیگران()