به پیچ که رسید ، بوق ممتدی زد و با سرعت پیچید داخل کوچه . پیرزنی هراسان خود را کنار کشید . پرگاز جلو رفت . پشت سرش گرد و خاک بلند شده بود . جلوی خانه ای ترمز کرد . پیاده شد . هر روز کارش همین شده بود که بیاید و زوزه کشان کوچه ها را طی کند با بار شن که حمل می کرد  تا بچه ها از مقابلش کنار بروند و وقتی می گذشت ، دنبالش کنند .

زن آنچنان سریع درون حیاط پیچید که فقط بال دامنش  سرکی به کوچه کشید و برگشت .  و بعد صدای مرد بلند شد که بیا ناهار آماده است .

عبدی وارد شد و نشست . مگس ها دوره اش کرده بودند و از بی آزاری اش سوء استفاده می کردند . روی ماست بودند . روی نان حتی روی کاکل شوری که در تویزه پخش بود . زن باز هم سرِ کاته را باز کرد و خون در دل مرد ریخت .

ـ نبرش . نبرش تا از بین بره

ـ با چه ببرمش ؟ گاوم را بفروشم ؟ !!!!

در کوچه باز صدای گاز دادن می آمد . عبدی کوچه ها را دور زده بود . مقابل خانه رسید . پدرش می خواست گاوش را بفروشد و برای او نوبتی بگیرد .

عبدی از چوب پیاده شد .

بنار آب شیرین . چهارم اسفند 1387

 نوشته شده توسط محمد غلامی در سه شنبه 95/10/14 و ساعت 6:10 صبح | نظرات دیگران()