چند روزی است که حال خوشی ندارم . امروز پرداخت قسط ها بهانه ای شد تا بیرون بزنم . غروب را گذرانده بودم . جمعه بود و تعطیل. مثل همیشه از باجه ی اولین بانک بین راه استفاده کرده و این بار با خود گفتم تا اینجا که آمده ام ، از تنها خیابان کنگان پیش می روم و از جاده ی ساحلی برمی گردم . آن سوی کنگان که برمی گشتم ، یادم آمد که روزی با دوستان از مسیر فلکه ی پریشانی تا کنار دریا رفته و عصری را تا نیمه های شب در آب و ساحل گذرانده بودیم . در دلم گذشت حالا که تنها هستم ، تا ساحل نیز سری بزنم  و برگردم . هنوز به فلکه نرسیده بودم که خودروی سفید رنگی با سرعتی سرسام آور از سمت راست من سبقت گرفت و بین من و ماشینی که با فاصله ای مناسب جلوتر از من در حرکت بود ویراژی داد و به چپ  پیچید و از آن نیز گذشت و خواست حرکات مارپیچی اش را تکمیل کرده  و به راست پیچید اما چون سرعتش زیاد بود ، کنترل از دست داد و خودرو  به سمت پیاده رو کج کرد تا با شدت تمام  به موانع برخورد کرده و متوقف شود  . من اما ته دلم ناراضی نبودم چرا که احساس کردم راننده ی جوان  از این کار برای آینده درس می گیرد . وقتی روبرویش رسیدم ، موتورسیکلتی مچاله شده دیدم . آن سوی تر مردی نیز بدون حرکت در پیاده رو افتاده ،  در خود جمع شده بود  و چادری سیاه و مچاله تر که احساس کردم باید زنی در آن پیچیده شده باشد  نیز نزدیکی او  بدون حرکت بر سنگفرش پیاده رو بود . دانستم چه حادثه ی تلخی روی داده . مغازه داران هراسان می رسیدند  و زنی شیون کنان به سمت صحنه می دوید .  پاهایم  می لرزید . تلخ بود . پریشان تر از همیشه از پریشانی گذشتم و در حالی که در بین راه ،  اشک هایم را پاک می کردم ،  به سوی کمپ برگشتم       . 

 نوشته شده توسط محمد غلامی در جمعه 95/7/30 و ساعت 9:35 عصر | نظرات دیگران()