تقدیم به روان دوست نازنینم دکتر عبدالامیر علیزاده 

 مینی بوس با سرعت تمام دشت های وسیع خوزستان را در می نوردید . درختان پراکنده کنار جاده ردیف ایستاده بودند تا آمد و رفت ماشین ها را تماشا کنند . وقتی خوب به آنان دقت می کردم ، به سمت عقب می دویدند . تا چشم کار می کرد ، دو طرف راه ، پر از بوته های خار بود . گاه چوپانانی بز و گوسفندان را در دامن خشن طبیعت رها کرده و درحالی که چوبی در دست و پارچه ای به دور سر داشتند ، ایستاده مراقب گله بودند . خانه های گلی روستاییان مرا به یاد داستان هایی می انداخت که همیشه از آن ها لذت می بردم . شاید هم بیشتر به یاد ده خودمان می افتادم که مهر این سرزمین در دلم ریشه می دواند . جای جای زنان تپاله های حیوانات را جمع کرده و به صورتی منظم روی هم چیده بودند . با دقت به اطرافم نگاه می کردم . نمی خواستم از دیدن جایی محروم شوم . اول بار بود که آن راه را می رفتم . تا مقصد فاصله ی زیادی نمانده بود . مردم با جدیت کشاورزی می کردند آب ها را به طرز جالبی به وسیله ی جوی هایی متعدد روانه ی صحرا کرده بودند  . دیدن پیرمردی بیل به دست میان مزرعه برایم لذت بخش بود . با او قرابتی داشتم چرا که من نیز فرزند رنج و کار بودم . بالاخره رسیدیم . آخرین نفری بودم که از مینی بوس پیاده شدم . برای اولین بار ، قدم به خاک گرم و گلگون شهر مقاوم و ایستاده در خون دزفول نهادم . نشانی مغازه ی آقای علیزاده را پیدا کردم . حاج غلامعلی پیرمردی مهربان و خوش برخورد بود . در اولین دیدار ، این را از چهره اش خواندم . خود را که معرفی کردم ، با گرمی خاص و خوش رویی تمام ، نشانی خانه شان را نوشت  و به من داد . دقایقی بعد ، تاکسی خیابان طالقانی را طی کرد و مقابل چهار راه ابوریحان متوقف شد . پیاده شدم . اولین کسی را که دیدم ، خودش بود . عبدالامیر علی زاده حداد از دوستان دوران تربیت معلم در شهر کرد . وقتی مرا دید ، به طرفم آمد . با هم به خانه شان رفتیم و با برادرانش آشنا شدم . گفت که 15 روز است که دکان پدرش تعطیل است و فعلا تعطیل خواهد بود . امروز پدرش کاری داشته و اتفاقی برای مدتی کوتاه ، مغازه را باز کرده . من که جز آدرس مغازه ، نشانی دیگری نداشتم ، این اتفاق را لطف خدا دانستم . پس از صرف شربت و چای و استراحتی کوتاه ، با ماشین درون شهر رفتیم . امیر به هر خیابانی که می رسید ، ویرانی های ناشی از حمله های موشکی عراق را نشانم می داد و تعریف می کرد . . او می گفت پس از هر خرابی ، مردم دوباره می سازند وگرنه دزفول پس از قریب 150 موشک ، ویرانه شده بود . . درب حیاطشان هم سوراخ سوراخ شده بود . ظهر برای نماز ، به مسجدی نزدیکی منزلشان رفتیم . مسجد نیز مورد اصابت موشک واقع شده بود . بعد از ظهر با موتورسیکلت بیرون آمدیم . ابتدا به روی پل رودخانه ی دز که از دزفول می گذشت رفتیم . زیر پل و کنار رودخانه هم رفتیم . عده ای شنا می کردند . سرعت آب زیاد بود . آب ، کف بر لب به صخره هایی که بسیار دیدنی بودند ، حمله می کرد . چند صد متر پایین دست ، حرکت آب آرام و عمقش بیشتر بود . پیرمردی چهار لاستیک بادشده ی تراکتور را به هم بسته ، و تخته ای روی آن گذاشته بود . او مردم را بر کلکی که ساخته بود ، سوار می کرد و به آن سوی آب می برد . برای این کار ، طنابی در عرض رودخانه کشیده بودند که دو سر آن در خشکی های دو سمت رودخانه بسته شده بود . پیرمرد ، طناب را با دست می گرفت و می کشید و کلک را پیش می برد . عبدالامیر ، طناب را از پیر مرد گرفت و خود ما را به ساحل مقابل برد . من دستم را در آب دز می شستم . ساحل مقابل ، کمری بلند داشت که  مردمان قدیم دزفول ، در آن خانه هایی ساخته بودند که به آن « کَت » می گفتند . آن خانه ها گاه به یکدیگر راه داشتند . یک ضلع خانه که رو به آب بود ، باز بود و سه ضلع دیگر از کمر کنده شده بود . در کف خانه ها ، پتو گسترده شده بود . خانه ها اندکی بالاتر از سطح آب ساخته شده بوذند . در قدیم ، مردم در روزهای گرم به آنجا پناه می برده اند ولی امروزه تفریگاهی بود که روزهای جمعه به آن می امدند . بسیار جالب بود . من و امیر به خانه ها سر زدیم و از کمر هم بالا رفتیم . قسمتی از رودخانه و شهر دزفول زیر نظرمان بود . وقتی به ساحل برگشتیم ، بستنی خورده و سوار بر موتور سیکلت شده و به شهر آمدیم . عصر پنج شنبه بود . دزفول سه قبرستان داشت که یکی از آن ها « شهید آباد » بود . سری به شهید آباد زدیم . شهید آباد خود سه بخش جداگانه داشت . شهدای انقلاب ، شهدای موشکی و شهدای جبهه . در بخش شهدای موشکی ، کودکان خردسال بسیار زیاد بود . برادر امیر هم که دو سال بیشتر نداشت ، جزء آن شهدا بود که زیر آوار ناشی از تخریب موشک ، از بین رفته بود . در همان حادثه ، پدرش و یکی از برادرانش را مردم زنده باز زیر آوار ، بیرون آورده بودند . خیلی دلم گرفت . وقتی برمی گشتیم ، اذان مغرب را می گفتند . به زیارت مرقد مطهر محمد بن موسی الکاظم برادر تنی امام رضا (ع) رفتیم که به آن « سبز قبا » می گفتند . می گویند که پس از شهادت ایشان ، امام رضا (ع) سه روز بالای قبرش توقف می کند و بعد می رود . جهت خواندن نماز مغرب و عشا ، به مسجدی رفتیم . پیرمردی به گویش دزفولی ، برای مردم مساله می گفت که من متوجه ی گفتارش نمی شدم . پس از نماز ، به مسجد جامع دزفول رفتیم . مسجد از بناهای تاریخی و باستانی است که در قرن سوم هجری ساخته شده و چندین بار مورد اصابت موشک واقع شده است . ضلع شمالی آن آسیب دیده بود . فراز مسجد ، پرچمی سبز ، مسیر باد را نشان می داد . همه چیز درهم و آشفته بود . فرش ها و موکت ها به هم ریخته و پوشیده از گرد و خاک بود . سری به کتابخانه ی مسجد زدیم . کارهای تبلیغاتی ناتمام ، ریخته بود . بیرون در کتابخانه ، 9 عدد گونی پر از دعای کمیل بود که زیر خاک ها خوابیده بود . از مسئول آن جا اجازه گرفتم تا به زیر زمین نیز سر بزنم . پس از عبور از 27 پله ، به کف زیر زمین رسیدیم . در زیر زمین موکتی پهن بود و چند پتو روی آن گسترده بود . به نظر می رسید که سقف زیر زمین تا کف مسجد ، حدود 5 متر فاصله باشد که پناهگاه مناسبی به نظر می رسید . هوای زیر زمین خنک بود . در گوشه ای از زیر زمین ، 7 کارتن پر از کتاب بود . من یکی از کارتن ها را باز کرده و کتابی برداشتم . دیوان شمس تبریزی بود . ساعت زیر زمین ، بیست و چهل دقیقه را نشان می داد . بیرون آمدیم . شب داماد آقای علیزاده هم آمد و نزدمان بود . او تعریف می کرد که در ابتدای جنگ ، سپاه دزفول ، 3 اسلحه بیشتر نداشت  و مردم با چاقو به جبهه می ر فتند . می گفت عراق تهدید می کرد که مردم دزفول بیرون بروید . می خواهم موشک بزنم . موشک چنین و چنان می کند . شکم پاره می کند . چشم بیرون می آورد و ... اما مردم  به خیابان ها می ریختند و راهپیمایی می کردند . الحق حماسه بود .

صبح روز جمعه از امیر و خانواده اش خداحافظی کردم و آخرین دورها را با موتور سیکلت  ، در خیابان های شهر زدیم ، برای تجدید خاطره ی آن سوی پل ، بستنی خوردیم و من عازم اندیمشک شدم . سفر به دزفول کوله بار مرا سنگین کرد و صفحاتی از کتاب خونین حماسه ی مردم را در مقابلم گشود . با همان لباس خاکی جبهه ، عصر به سوی اهواز حرکت کردم . شب به 35 کیلومتری اهواز و به جایگاهمان رسیدم . غذا گرفتم و در چادر زیر نور چراغ نشستم . هنوز یکی دو لقمه نخورده بودم که یک « بُتُل  » آمد . ( نوعی سوسک ) و در اطراف نورچراغ چرخید . هرچه منتظر ماندم ، پایین نیامد . برخاستم و روزنامه ای برداشتم تا او را بیرون اندازم . هنوز به او نرسیده بودم که از بالا سقوط کرد و درست در وسط ظرف غذا افتاد . ابتدا ناراحت شدم . دقایقی بعد ، حالم دگرگون شد . دل درد و سر درد گرفتم . احساس کردم که اگر معده ام پر بود ، حالم خیلی خراب می شد . خدا را شکر کردم و ظرف غذا را برون  خالی کردم . 

 نوشته شده توسط محمد غلامی در سه شنبه 95/3/18 و ساعت 10:21 صبح | نظرات دیگران()