یکی از گروه های واتس آپی که در آن عضویت دارم ، « هیرون » با مدیریت جمشید گودرزی است که تعدادی از دوستان دهه ی شصت من از جمله علی اسپرغم ، محمود دانا ، اسفندیار محمودی ، نوذر فولادی را در آن گروه ، در کنار هم نشانده است . اول شبی که  محمودی و اسپرغم آمدند ، نوذرفولادی نوشت :

چیزی به بساط هم دلی ها کم نیست

هی حال و هوای دلمان مبهم نیست

غم نیست هر آن کجا که محمودی هست

درد است هر آن کجا که اسپرغم نیست

اسپرغم نیز در جواب نوشت :

مردیم در آرزوی یک دم شادی

عشق است و هزار درد مادر زادی

بهر دل خود قافیه ای می جستم

رفتم به سراغ نوذر فولادی

نوذر در پاسخ نوشت :

از این که در قافیه هایت جا دارم ، عاشقانه قیافه به خودم می گیرم ...

من تقدیم به نوذر  نوشتم :

از مزرع شعر ، بافه می گیرد او

دور از ختن است و نافه می گیرد او

در قافیه ی شعر علی اسپرغم

می ایستد و قیافه می گیرد او

نوذر پاسخ داد :

با نام شما همیشه نامی هستم

در حلقه ی این خواص  عامی هستم

هی نکته به نکته می نویسم با شوق

شاگرد محمد غلامی هستم

جمشید گودرزی نیز ، با نگاهی به خیام ، در اولین تجربیات ، این رباعی را سرود :

در دهکده ی خاطره ها رفتم دوش

دیدم دو هزار خاطره گشته خموش

قربان شما غلامی و اسپرغم

محمودی و دانای عزیز و باهوش

و من این رباعی را خطاب به نوذر سرودم که :

جمشید که در سخنوری ظاهر شد

نوذر تو بیا که نان ما آجر شد

در پیش خودش نشاند اسپرغم را

یک شب نگذشته ناگهان شاعر شد

 نوشته شده توسط محمد غلامی در شنبه 94/12/1 و ساعت 11:19 صبح | نظرات دیگران()