امشب از احوال خود نکته ای عجیب دریافتم و آن این که در جوانی ، پیر می اندیشیده ام  و در پیری ، جوان . دفتری از دهه ی شصت که دلم نیامده بود بسوزانم را باز کردم . ده ها غزل از آن روز ها . یکی از غزل ها را در اینجا می آورم . 

مرکب عمر ندانم چه شتابی دارد

گشت بیچاره که دایم خور و خوابی دارد

در گذرگاه جهان گر بزنی فریادی

باز تا سوی تو بر گشته جوابی دارد

به گمانت که تویی نقطه ی پرگار وجود ؟

اینچنین نیست که هر کار حسابی دارد

بگسل از دام جهان زان که وفایی نکند

با هر آن کس که برایش تب و تابی دارد

باد شاید که غلامی خودش اول شنود

پند خود ، گر چه ز اندرز کتابی دارد

شیراز – فروردین 63    

 نوشته شده توسط محمد غلامی در جمعه 94/10/18 و ساعت 10:1 عصر | نظرات دیگران()