فرج الله کمالی نه تنها ترازویی برای شعر محلی که چکیده ی فرهنگ ایرانی است

  محمد غلامی

بزرگداشت بزرگان سرزمینمان اقدامی بسیار پسندیده است و پسندیده تر که در زمان زندگی آنان انجام بپذیرد . امروز خرسندم که در بزرگداشت  شعر و اندیشه ی استادی شرکت دارم  از نام های کمیاب و کمیایی که اتفاق هم زمانی با او ، موهبتی بزرگ است . نامی که  به گونه ای با  دشتستان آمیخت تا دشتستان ، او و او ، دشتستان را آیینه باشد . فرج الله کمالی نه تنها ترازویی برای شعر محلی که چکیده ی فرهنگ ایرانی است . باز مانده ای از نسل غول های زیبایی که بر چکاد ایستاده و دشت را می پایند . کهپاره ای بر انتهای زمین . کمالی برگی از تاریخ سوخته ی ماست . پیشتر و بیشتر آنچه از وی خوانده ایم ، شعر بود . باشد که افزون بر آن ، تاریخ را از اعماق با او ورق بزنیم و به نسل بعد بسپاریم .

به احترام نامش برمی خیزم

دشتسون خشک و هوا خشک و بهارون خشکِ

اَور ، بی عرضه ، زمین خشکِ و بارون خشکِ

چشمه یـَل دَهنِ جهنّـُم ، دلِ یارون خشکِ

لوِ زاینده تـَرَک خَرده و کارون خشکِ

همه دیدن که وُ ما  اولِ سالی چه گذشت

و دلِ تشنه ی ای دور و حوالی چه گذشت

و کـُهِ تشنه و صحرِی دسِ خالی چه گذشت

نه گپِ صحرِیِ ، اصلاً و کمالی چه گذشت

تـُووِه یِ شعر ، دسِش ، تو دلِ شرجی مونده ی

پُی کِلَه دیدِ گپِش تا ترِسِی پیرشُنده ی

هِی عرق رخته ی و هِی پوسِ خوشِ ترزنده ی

عشقِ نون کرده ی و سی ناشتایِ ما برشُنده ی

 نَومِ اَور و نِزِ  بارون و هنی بی جونیم

تـُو دمِ تیغ ، مثِ خرمنِ خُرداخونیم

لنگِ آسک پسِ کول و سرِ جا حیرونیم

تو بخون باز ، که محتاجِ « بیو بارون »یم

تو بخون دِکشِه که پُـّراویدی و اُمّاده ی

تـُو بُـتِت قاره یِ آزادی و آزاده ی

طالوِ آدملِ عاشقی و دلداده ی

هم سرِ جِی خوت و هم ایرج شمسی زاده ی

 شعر یعنی چیشلِت دفترلِ اَو  بِزَنِ

قلمِت وُیسِ وُ تاریکیِ شَو  هَو بِزَنِ

تیرِ رسّامِ کلومت وُ دلِ شَو بِِزَنِ

تا برِ  بُنگ بِدِ وُ جاش گـُلِ اَفتَو بِزَنِ

شعر یعنی تو بیای سوزِ دلِ ساز کنی

هِی بخونی و گِرِند غـَمَلِ واز کنی

ما هنی مثلِ نُها دل و تو بَسّیمِ فرج

انتظارِ تو و شعرِ تو نِشَسّیمِ  فرج

 تو بخون تا نفست بادِ بهارآوو  سیم

دنگلوکـَل بِرَسِ  سِرخ و کـُنارآوو سیم

شعرَلِت مثلِ نُها  هُمدم و یارآوو سیم

غرقِ اَفتَو شَووَلِ تیره و تارآوو  سیم

 تا برازگونِ مثِ قند ، سمرقندت بو ،

نفسِ عشق میونِ رگ و پیوندت بو

تا همیشه گپلِ خواش و کرامندت بو

سرِ پا   قامتِ موزونِ  دماوندت بو

 کنگان - اردیبهشت94     

___________________

برگرفته از پایگاه خبری دات نیوز

 نوشته شده توسط محمد غلامی در چهارشنبه 94/4/3 و ساعت 7:58 صبح | نظرات دیگران()