نیترم هیچیِ تیِ هیچ کسی کِر بُکُنُم

  کارل مو مثِ گزّه سرِ تایِ حسنو / ایرج شمسی زاده

شعرهای ایرج شمسی زاده ( ایرجو) در وحله ی اول آیینه ی تمام نمای خودش بود . ایرج همان بود که می گفت و همان بود که می خواند و همان که خوانده می شد . هرچه در دلش بود ، همان بر زبانش بود . ایرج تنها یک چهره داشت و شاید به همین خاطر چهره ی تنهایی  بود . او شاعری بود که لطافت را با صرا حت آمیخت و درد مشترک شد . شعرها را خوب می شناخت و فرزند زمانه ی خود بود . نمی دانم چقدر زمان باید بگذرد تا ایرجی دوباره بیاید . چند سال پیش شعری برایش گفته بودم که چندین بار از آن یاد کرد و اینک به یاد او : 

به ایرج شمسی زاده

من و تو

دو دانه ز یک پیله

دو کپّه زیک دانه

من و تو

از گلوی پرندگان ِ غریب

یک ترانه

هزارسال نشستیم منتظر در خاک

و پوسیدیم

و پوسیدیم

قطره ای نچشیدیم

و سهم ِ ما

همیشه سایه ی لرزان ِ ابر ِ نازا بود

هزار مرحله دور ِ جهان سفر کردیم

و چرخیدیم

وچرخیدیم

ترانه ای نشنیدیم

صدا اگر . . .

شکستِ ساقه ی عمر و سرودِ بـُرّا بود

_______________

برّا – borra خرمن کوب

 نوشته شده توسط محمد غلامی در پنج شنبه 94/2/17 و ساعت 11:33 صبح | نظرات دیگران()