دو غروب  کمتر از 24 ساعت

 این روزها مدام باران است . شاید کسی گفته باشد « هلاکم تشنه یم بی جون بیو بارون بیو بارون » که اینقدر صمیمی آمد . شبانه روز . از همه جا تا گناوه از گناوه تا دشتستان که من تنگ غروب راه  بیفتم در باران . در آفتاب پسینگاهی سوم فروردین  گناوه در باران اشک مقابل مردم شعر در تابوت خفته باشد . شاهرخ سروری مجری باشد . فتحی عکس بگیرد . فیلم برداری کنند . مارش غمناکی نواخته شود . کمالی که بیاید ، معلوم شود یک جلد از کتاب دوجلدی تمام شده و مردم  شعرهایش را از بر شده اند . موج باشد و سرود ای ایران و آرش شعر های پدر را بخواند و ...

به سوی گور تنهایی خود که برود – برده شود – شعر بگرید و ادبیات جنوب شروه بخواند  . جهانگیر اژدری آب تقسیم کند و اشک بریزد . پرویز هوشیار و خورشید فقیه به تابوت دوست نگاه کنند. عیسی عباس زاده  بگوید :« حرف که می زد ، انگشت شست را در کف دست می نهاد و دست را تکان می داد و عجب که وقتی پیکرش را می شستم ، انگشت شست را در کف دست نهاده بود . » در دل بگویم شاید می خواست هنوز هم ...  . معصومه خدادادی تعریف کند که بدون ایرج به یلداها نمی آید و من بگویم به همسر ایرج : « او نمرده است . ایرج در دل های مردم زنده است . »  مهدی جهانبخشان بر گوری گلپوش ،  باران شود و  امید غضنفر سر در گریبان تا پایان. با هم بگرییم . با هم ؟ با همه . حسین عسکری ، حسین قشقایی و ... .

می نگریستیم و می گریستیم و باور نمی کردیم .  برگشتیم . با همسرم . غروب در راه بود که از غروب پیکر ایرج شمسی زاده برمی گشتیم تا فردا بخشی از فرهنگ دشتستان را تشییع کنیم . اسطوره ای دیگر از بزرگواری و فروتنی . حسینقلی خان انگالی را .  تا در کمتر از 24 ساعت دو غروب تجربه  کرده  باشیم .  دو نام ماندگار را .... 

 نوشته شده توسط محمد غلامی در چهارشنبه 94/1/5 و ساعت 11:39 عصر | نظرات دیگران()