دوید با همه ی عمر تا دوان افتاد

ولهکِ آب زبانی که از دهان افتاد

پیاده در پی نان می دوید و نان می رفت

گداخت ، سوخت که از درکِ تلخ نان افتاد

و نان که زلزله شد عاشقی تَرَک برداشت

و تکه تکه شد از بامِ ناگهان افتاد

زمانه بر گـُسلِ درد آنچنان لرزید

که ریخت عشق و خدا هم از آسمان افتاد

سکندری ، تنه ، سرسام ، فحش ، نان ، سیگار

شکست ، درد ، دیازپام،  از توان افتاد

و روز بعد پیامی و عکسی از دیوار

به زیر پای پریشانِ این و آن افتاد

______________

کنگان – اسفند 1392

 نوشته شده توسط محمد غلامی در یکشنبه 93/5/19 و ساعت 11:47 عصر | نظرات دیگران()