با آرزوی موفقیت برای استاد عزیزم جناب  غلامی با شعری به استقبال از «بهار دشتسون» که با این بیت آغاز می شود سخن را به پایان می برم:

عرق نشس سحر گینی پیشونی آسمون مسه

زده هف خال و بسه سینه ریز کهکشون مسه

   ***

 بهار اندن و انگاری ایسا پیر و جوون مسه

ز می سوز آوین از سوزیش هفت آسمون مسه

 گل زرد و گل سرخ و گل شب بو که هن آبی

و هر رنگی که می وینی چه بو سوز و کلون مسه

 گل روغن دزو، چیش گل گل اسب و گل بایُم

و بلبل تا می گرده دور شو چه چه زنون مسه

بوجیک و گاچی و پندو ودل زرد و کلاخ چیرو

دونیل و کومتر و کوگ و تُوی تو کوهسون مسه

مِل گل تا لور دشت زال وتا بیشو کشتو

کلل تا چه له و چارک بیشو تا بردخون مسه

درازی و میون خره و از چاووشی تا اوسوز

بیشو تا گزدراز اونجا فُیز با پریون مسه

همی جا سوز و اخوار خشو باد صبا مارت

 و ما هم گوش لس نشسیم بوینیم کی چسون مسه

 خور از شاعر خوش ذوک دشتسون رسی اینجا

یکینُم حاصل آ که شاعر شیرین زوون مسه

خور اندن که دُهتی دشتسو کاری و پیرشونی

 اگه موینش سفی هم بوسی محض شعرشون مسه

 اگه مین سفی می زه تو دشتسو گپ اول

خور پخشا کنین اونجا که یه پیری چنون مسه

 که ای مینش سیا هم بو سفییش وا می کو حکما

 ایسا کش فهمین کُلّ نخنگی دشسون مسه

بگی تو پیر یک وختی جوون ببین، جوونیشم

 چه ارزونش دین از دس اما ایسا گرون مسه

مگه مو از غلامی چُم کمن مینُم سفی تر نی؟

 سفی تر که هسن هیچی دلم هم بیش از اون مسه

 اگه مَسّی و مینی سر بشت خو مو سه ده سالن

 سفی واوی مینام مث مینی زال دسون مسه

غلامی که مث مو شر دیلو تو خرش نیسن

 سر کیفن و معنیشم کرارن بی گمون مسه

 نه داری می خو و نه ماجری فحش و خرنجش هن

 حِکَم داره که می گو بیشتر صدتا جوون مسه

 اما مو که وُ یه چیش خُرنکی بند دلم میوره

نمی پرسی که ای بی عار و بس خوار و زوون مسه

 دل شیراش میا تا یه خور از دشتسو مشنه

مث صدتا جوون دشتسو هی هی کنون مسه

خور پخشا کنین پیری تو خورموجن سفی گیسو

که سی محض سیه گیسا مث شیر ژیون مسه

 خلاصه هر کسی، هر جا هکو شیرین گپی، اینجا

 ز گهپای خوش اونا تنش تا داره جون مسه

گپ شیرین مزه محمد که فلفالی کنی فرهاد

نمی فهمی که سی شعر تو کُه بیستون مسه

بهارن فرکی بین دشتسون و دشتی اش نیسن

 همی که فصل گل میت هر کسی تو ای زمون مسه

کمالی اش گُ ات خوردن شراب ذوک انگاری

و اش گفتن غلامی مث یه فیل دمون مسه

یکین با بُرمکی مث مو دل پاکیت دین از دسن

که فیلت ایسو اش کردن هوای هندسون مسه

 وُ اِش گُ از غم مردم رخش زرد و دلش دردن

 عجب دردی که شی مین سفییش بی زبون مسه

 خلاصه جان محمد هر چه دوهتن اونجکو سی خوت

 ک اسماعیل تو شعرش سی خوش بی می خورون مسه

 نوشته شده توسط محمد غلامی در یکشنبه 91/3/21 و ساعت 8:25 عصر | نظرات دیگران()