به محمد بیابانی

برسینه ی گشاده ی اقیانوس

فراز ِ نعش ِ غرابی

اندیشناکِ شانه ی لرزان

قایقی و بار ِ شاخه ای

هوا ز واهمه سرشار

دریا

برگی سیاه

میان ِ چاله ای در چاه

در ذهن ِ آب

آهنگِ گنگی می ریزد

نزدیک می شود

نزدیک تر

آواز می شود :

-        یک عمر، سبز خواندی

یک عمر ِ سبز

از گلوی دریا

تو

با خاک و درخت

هم راز

مرگِ تو زندگی

مرگِ تو آغاز

 قایق

در تلاطم ِ تلخی

تا میراثِ بزرگ را

به وارث خسته برساند

فردا

بر لبان ِ بی رنگِ ساحل

کِلنگِ گل 

بچکاند

برازجان – اسفند 1381

  _____________________

هفته نامه ی نصیر بوشهر – شماره 214 – 29/6/1382

 نوشته شده توسط محمد غلامی در جمعه 90/11/7 و ساعت 8:57 عصر | نظرات دیگران()