مو می فهمم که هرچی رَه دِ دَورش تا ابد سربی

نهاترکاشکه وامی گشت که وُ ای دَوره بختر بی

ولات پاک دَورِ هم مُربی قِیلون چاق مجلِسَل گُربی

ککا بیدن همه پُی هم فسات و فتنه کمتر بی

همه غمخوارِ هم بیدن تُو هرسختی وبدوختی

بچه گوشِ بُوا می دا بُوا گوش گیرِ گپتر بی

چه اوکه داشت مُشتی جَو چه او که گشنه بی هرشَو

دوتاشُو حالشوخَش بی دوتاش پُی هم براور بی

شَوول اَوآرد یامُشتک صُوَل چِی بید ونون گرمک

گوشل خَوبی دلَل خَش بی همی زا روزِموسربی

می خَردی تهمه وتُولَه می نادی مِر تُو دول سرچَه

وکَچّت شرشرِ اَوبی بُتت تا قاوَکِت تربی

اُوسواِی مُرخ می کُشتِن می کِردن پاشه شُو چاله

همو پُی بلتَشیش والله ومُرخِ ایسوخَش تر بی

ایسو پاک ای دلل تَنگِن سیاه وسنگ وصد رنگن

تُوهرخُونِی که پا نادم کُکِی نی پُی کُکا جَربی

شَووَل دَه قُلف دم خُونَت بازم دز می کُنِت غارَت

چتَواوسونداشتیم دز که تَپّی خاری جِی در بی

بنار- مهر 1374

 نوشته شده توسط محمد غلامی در شنبه 87/4/15 و ساعت 11:4 عصر | نظرات دیگران()