تقدیم به شاعر دشتستان : محمد غلامی

1)

شبی بلند

همچون کوهی استوار

آن جا ایستاده ای

گنجشکی قایم می کند خود را

وتو در زلالی آبشار

در قل قل آب

لنگر انداخته ای

چتری بر سر توست

باران می بارد

با صدای زنگ باران

سرمست می شوی

می خواهی به کجای دنیا سفرکنی

به سرزمین تهی

به شهر دریا

آن جا که خورشید نمی تابد

بال هایت را باز کن

مثل کبوتر رویایی پرواز کن

2)

 درون من

جنگلی سبز

درون چشم هایت

جای قدم های باران

تومثل عیدی

مثل عطر

نرم و آهسته می آیی

آن سوی مهتاب

چهره ای پنهان است

آن سوی چهره

رها زمنت باران است

پشت اولین پنجره

شعرهای باران

موج های دریا

که سرک می کشند در شعر

چه اتفاق ساده ای

باور کن

باران بودن گناه نیست .

__________

هفته نامه ی نصیر بوشهر- شماره 436- یک شنبه 12/12/1386

 نوشته شده توسط محمد غلامی در جمعه 90/8/27 و ساعت 9:14 عصر | نظرات دیگران()