به فایز

پیش از این

که عنکبوتِ برق

تار های سیم را

در آسمان ِروستا نمی تنید

و ستارگان

بی دریغ

به مهمانی مهتابی ها می آمدند

بر سفره ی سپیدِ کودکی ام

نان و شروه بود .

مردی

هر روز در گزدان

گندمزار

در بیشه وآب بی قرار .

شباهنگام

با کهکشان می آمد

ومن به خویش می فشردمش

با دستِ تردِ کودکانه ام

وصبح

کنارِ سفره ی تنهایی

لقمه لقمه شعر به من می داد

صبحانه ای به طعم ِعشق .

اینک

نان پاره گلوی شعرم رامی برد

و بر آستانه ی چشمه و گزدان

بوی پری را احساس می کنم

بنار- شهریور 1374

 نوشته شده توسط محمد غلامی در دوشنبه 90/5/10 و ساعت 12:9 عصر | نظرات دیگران()