به  اسطوره ی فوتبال ایران ناصرحجازی

دهه ی پنجاه بودکه بانامت آشناشدم وتصویرت رابه دیوار ِ خشتی ِ خانه ی روستایی ام نصب کردم. مهم نیست که نامت « آرش » باشدیا« حجازی »، همین که ناصر ِ ایران باشی، فراترازرنگ می شوی، به رنگ ایران درمی آیی ، می مانی وهمه دوستت می دارند، وتوباتمام قامت ایستادی . بلندوسبز. من امروزدریغاگوی تونیستم، که به خودمی اندیشم تاچندان مایه ازعمر که باقی ست، باحجازی شدن چقدرفاصله دارم؟! اینک باگذشت چنددهه، دیگرتصویر ِ توبردیوارهای خشتی خانه ام نیست، تا روزی فروبریزدوگم شود. یادت رابه دیوار ِ دل آویخته ام ولبخندمی زنم .

برازجان خرداد1390

 نوشته شده توسط محمد غلامی در پنج شنبه 90/3/5 و ساعت 6:43 عصر | نظرات دیگران()