کافری شومینـَلت دایُم کمینـُم می کـُن ِ

تیرِعشقی رخنه تودنیا ودینـُم می کـُن ِ

اَفـتووی هرروزوهرشوجونم ِ تـَش می زن ِ

هُی کمک هُی عاشقی بـِلتـَش نشینـُم می کـُن ِ

تـَش بگیرِ دل که بازتوغـَلــّه کال ِ عاشقی

دورِطالِی حُسن ِ زینوخوشه چینـُم می کـُن ِ

اعتواری داده وَم مین ِ سفیدوشاعری

کِی دل ِ بی اعتوارُم شرم ِ مینـُم می کـُن ِ

می زن ِ اَهلوکِ تـَهل ِ عقلم ِ پُی سنگِ عشق

مِی کلوافتاده بختـُم غرق ِ خینـُم می کـُن ِ

بعدِمرگـُم ری سرِقورُم توکوکاوی بکال

هجرِیارِنازنینی شوزمینـُم می کـُن ِ

 برازجان –اردیبهشت 1386

 نوشته شده توسط محمد غلامی در یکشنبه 89/12/1 و ساعت 12:1 صبح | نظرات دیگران()