بر دوش ِخواب که می نشینی

پرتگاهی می شوم

از خیال که لنگر برمی گیری

گرداب .

آرام

پرسه می زنی بی نهایت را

شاید بر رهگذارت

شمعی شدم

یا سنگی .

کجاست راهِ خیال؟

من بر شانه ها

و تو

بر شانه های خواب

بنار- اسفند 1374

 نوشته شده توسط محمد غلامی در جمعه 90/9/25 و ساعت 9:33 عصر | نظرات دیگران()

به روح بلند سردارجنوب شهید میرزا محمد خان غضنفرالسلطنه ی برازجانی

نشیبِ دامنه ها

سرشار

ازخاشاکِ پچ پچ است

ورُپ رُپِ سرباز ِ اجنبی

که قنداق ِ تفنگشان

هیمه ی زن های« لرده» می شود

برشهید نامه ی این خاک

به هوس پامگذار

میان ِ حلقه ی این کوه

«میرزا»

بیداراست

میان ِ واژه های مقدس

دهان ِهرگلی

ازاعماق ِ له شده ی آوندی

بیخ ِ گوش ِ پوتین ها

فریاد می شود

تا فردا

به یادگار

درشعر ِ جنوب

مَشت تربنشیند

گرفته دورمرا اجنبی و

من

برای روزهای بعد

سر ِ بریده ی خودرا

برمی دارم

____________

برازجان- تیر1388

 نوشته شده توسط محمد غلامی در شنبه 90/9/19 و ساعت 1:1 عصر | نظرات دیگران()

خانه درمسیر ِ سیلاب

خود

درمسیر ِتو

سرم سپید و

عشق

پنجاه پله بالای گهواره ام

سپید

شبی ستاره واژه ی شعرم را

به راهِ شیری ِعشق ِ تو هدیه می دادم

که آفتاب جاری شد

خاک گل داد و

تو

پرنده ی سبزی

بر شانه ی باغ

من عشق را شناختم و

دل

درمسیر ِ سیلاب ساختم

_____________

هفته نامه ی نصیر بوشهر شماره ی 529 – شنبه 22 اسفند 1388

 نوشته شده توسط محمد غلامی در پنج شنبه 90/9/17 و ساعت 10:21 عصر | نظرات دیگران()

                                                 سرودی برای شهید میرزا محمد خان غضنفرالسلطنه

برقله ها هنوز

خون می چکد درآینه ی صبح

وخورشید

به قامتِ مردی سترگ

فراز ِ کچه ی« لرده »

دریا عرق نشسته هنوز از شرم

و شب

ازپچ پچ ِ تلخ ِ حرامیان بیدار

***

مردی میان ِ دشتِ پرآشوب

جام ِ خیال ِ دونان را

زهر

مردی میان ِ کوه

آتشفشان

یک سینه خشم

یک دشت توفان

استوار

صخره ی گداخته ی پولاد

از کوره ی دشتستان

***

پژواکِ  کِل و گلوله می بارد

وشیهه ی اسبی

که بانعل

کوهستان را ستاره می کارد

های گیسکان !

سر کن

شعر ِ شکوهِ انسان را

شعر ِ حماسه، عشق،  وطن

شعر ِ همیشه ی دشتستان را

  بنارآب شیرین- مهر 1377

______________

هفته نامه ی پیغام- شماره ی 555 دوشنبه 3/12/1388

 نوشته شده توسط محمد غلامی در پنج شنبه 90/9/17 و ساعت 10:12 صبح | نظرات دیگران()

تنها

من وتو می دانیم و

خدایی

که عاشق ِ زیبایی ست

یکباره مثل ِ نخل

درآفتاب وشرجی ِ مرداد

آمدی

بالا بلند

ترکه

من خسته از دویدن  ِ بسیار

درسایه ی جوان ِ دستت

که مثل ِ رگی برخاک می تپید

نشستم

تا از سرم

گردِ سپید را بتکانم

گفتی دلت سپید

گفتم:

چه اتفاق ِ غریبی

وما

در حضور ِ شعر قسم خوردیم.

______________

نصیر بوشهر- شماره 517 – یک شنبه 25مهر 1388

 نوشته شده توسط محمد غلامی در جمعه 90/9/11 و ساعت 7:54 عصر | نظرات دیگران()