ادبیات و فرهنگ
بهارمی رود ای ابر ِبی قرار ببار
به جان ِخشکی ِصحرای بی بهارببار
شکوه ِسبزنمانده ست درحوالی ِباغ
بیابه پهنه ی این خشکِ شوره زارببار
تـَرَک تـَرَک لبِ جو، شعله شعله سینه ی دشت
عنایتی وبه لب های روزه دار ببار
وقار ِتشنه ی نخل ِ بلند را دریاب
به سرفرازی ِکبکابِ سربدار ببار
لبان ِخسته ی خرگ وکهوررا ترکن
به لحظه لحظه ی بیدوگزوکـُنار ببار
به یار ِگمشده تکرار ِیادِ ما برسان
سلام- بوسه ی ما را برآن دیار ببار
بگوشکوهِ بهارانی ای امیدِ زلال
به تشنه کامی ِلب های انتظار ببار
__________
بهمن 1389