با آن که بهار است و گل و موسم گلگشت
دل، ميل تماشاي در و دشت ندارد
با صد گل نوروز، به دور از گل رويت
افسرده و ديگر سر گلگشت ندارد

اي يار سفر کرده که ديري ست نلرزد
تار دلم از نغمه جان بخش صدايت
از بهر دلم، همدم شب هاي جدايي
دور از تو دگر نيست، مگر خاطره هايت

از دست که ناليم که از گردش ايام
با کس نتوان گفت که بر ما چه ستم رفت
مهتاب شب و فصل گل و شور جواني
با قافله ي عمر به صحراي عدم رفت