درود مهربان

خانه کوچک ما آن جا است

کمي دورتر از اين خار زار رنج

که انتهايش را

نمي دانم.

آن جا که ما

در زير سايه کوتاه نخل هاي بلند

مي نشستيم

و رطب هاي شيرين گونه هاي تو

در تاول هاي دستان من

گم مي شدند

خانه کوچک ما آن جاست

زير نگاه مبهوت ماه ترک خورده اي که

خيال هيچ پلنگي را

خونين نخواهد کرد.

آن جا که مرواريدهاي درشت چشمانت

در اتتظار باران ها

ترک خوردند