« به نام خداوندجان وخرد

کزین برتراندیشه برنگذرد»

سلام ای بلندای فرهنگ ِ مهر

یل ِریشه درخاکِ سردرسپهر

نگهدارِ بیدارِ ایران زمین

به گاهِ خطر، یارِ ایران زمین

تویی خاکِ پرباررا، کشت ورز

نگهبان ِ بوم وبرودشت ومرز

زجان آب دادی چوتاریخ را

زکژ ّی بریدی بن وبیخ را

جهان زنده کردی به آیین ِ پاک

درختِ نکویی نشاندی به خاک

سرودی زشاهِ پلنگینه پوش

همه دانش وفرّ وایمان وهوش

سیامک که شدکشته بردستِ دیو

برآورد طهمورث ازجان غریو

زیزدان چوبرگشت جمشید شاه

زمانه ربودش زسربرکلاه

فریدون جهان رابیاراست پاک

جهان تازه کردایرج ِ تابناک

منوچهروهم نوذروکی قباد

که ایران به تدبیرشان بودشاد

بیاراست کیخسروِ نامدار

جهان راسراسرچوابرِ بهار

شهیدان شهنامه ات ای دریغ

تن وجان شهنامه ات ای دریغ

دریغاسیامک که خودخوارشد

به چنگال ِ دیوان گرفتارشد

دریغاکه سهراب شدخون جگر

« برآمدروانش به دستِ پدر»

دریغاسیاوش جوان ِ رشید

که گردیددرشهرِ توران شهید

فرنگیس رادل پرازدرد بود

زگرسیوزِ ناجوانمردبود

دریغ ازتهمتن که شدسرنگون

به چاه ِ شغادِ پرازمکرودون

توخودگرنبودی پرازعدل وداد

نکردی زپاکان ِ تاریخ،  یاد

نه درمدح ِ خوبان سخن گفته ای

که اندرزِهمچون گهرسفته ای

چوشهنامه رادربرابرنهیم

سزدگرببوسیم و برسرنهیم

کتابی همه سربه سرپند مند

چوخورشید، برجایگاهِ بلند

میان ِ چکاچاکِ تیغ وسنان

به هنگام ِ آشوبِ  گرزِ گران

گهِ شیهه ی اسب وبانگِ یلان

به هنگام ِهنگامه ی پردلان

صدای تودرگوش ِجان ِمن است

پیام ِخوشت هم عنان ِمن است

« دریغ است ایران که ویران شود

کـُنام ِ پلنگان وشیران شود»

هزاران درود وهزارآفرین

به فرهنگِ  فردوسی ِ پاک دین

هرآن کس که با رای اودشمن است

وگرنیک چهراست، اهریمن است

محمدغلامی – دشتستان اردیبهشت 1388

 نوشته شده توسط محمد غلامی در شنبه 90/2/24 و ساعت 7:24 صبح | نظرات دیگران()

ای دل ازپروانه ای کمترمباش

آتش اندرزیر ِ خاکسترمباش

عشق ِ شیرین دردلت پرشورکن

گردِ نیرنگ ازجمالش دورکن

ای دریغا روزگارآمدعجیب

عشق هاآمیخت بارنگِ فریب

سینه ها لبریز ِ بادِ کینه شد

عاشقی هاصحبتی دیرینه شد

عشق هاراباهوس آمیختند

نوش رابانیش درهم ریختند

عشق یعنی آتشی درباغ ِ دل

عشق یعنی سوزشی برداغ ِ دل

عشق یعنی شعله ای درسینه ها

عشق یعنی آتشی درکینه ها

عشق یعنی ناله های نیمه شب

عشق یعنی سوختن ازسوز ِ تب

عشق  فریادِ بلندِ روزگار

عشق یعنی خنده ی سبز ِ بهار

عشق یعنی مشعلی افروختن

عشق یعنی زندگی راسوختن

عشق یعنی مرگ، یعنی التهاب

عشق یعنی عشق، یعنی انقلاب

عشق مجنون وار رسواگشتن است

عاشقی ازدام ِ دنیا رَستن است

ای دل ازدام ِهوس اندیشه کن

عاشقی را،عاشقی راپیشه کن

عشق فریادِ بلندِ سینه باد !

سینه های آتشین بی کینه باد !

شیراز- آذرماه 1372

 نوشته شده توسط محمد غلامی در شنبه 90/2/17 و ساعت 8:57 صبح | نظرات دیگران()