ادبیات و فرهنگ
ای صفای گل ِ خورشیدِِ رُخـَت کنعانی
خطِ ابروت، پراز معجزه ی پنهانی
طرحت از حور و بهشت وپری وعشق وغزل
گرچه ترکیب تو را ساخته اند انسانی
هرچه اندوخته ام بود زتقوی وادب
سوخت درشعله ی لب های تو با آسانی
آن که روی تو ندیده ست، کجا می داند
حالت عشق ِمن ومعنی ِسرگردانی؟
بوس بوس ِ قطراتِ عرقت می کارد
باغی ازماه، درآیینه ای از پیشانی
زیر ِ کندوی پرآشوبِ سیاهِ مژه هات
چشم هایت عسل ِخالص ِ دشتستانی
پری ِ گمشده ی خاطره ی کودکی ام !
ببرم باز به آن سوی ِ پریشان جانی
شعرها گفتم وشایسته ی روی تو نبود
شعرهایم همه پیش ِ قدمت قربانی
برازجان – شهریور1390
پیوسته دلت جوان بماناد
ازعشق درآن نشان بماناد
درباغ ِ پرازنشاطِ رویت
گلخنده ی مهربان بماناد
وان سنبل ِ سبزِ عطربیزت
برروی توسایبان بماناد
باران ِ محبتت به دل ها
چون رحمتِ جاودان بماناد
نامت که صفای عطرِ گل هاست
درسینه وبرزبان بماناد
آن قامتِ پاکِ کهکشانی
تاآبی ِ آسمان بماناد
***
خواهم زهرآنچه هست، رَستن
من با تووباخدا نشستن
ای زلال ِزندگی باچشم ِزیبایت زلال
آرزوی عاشقان درقد وبالایت زلال
چشمه ی خورشید،باغ ِنسترن، رنگین کمان
هرسه درمهتابی ِبی نقص ِ سیمایت زلال
پای تاسرباغ ِگل، خوشبوترازباغ ِ بهشت
غنچه باران ِ بهارستان ِ لب هایت زلال
تک درختِ قامتت پرمیوه های رنگ رنگ
سیب وانگوروانارت مست وخرمایت زلال
قامت نازت بریمی، خنده ات ریس ِ شکر*
پنگِ کبکابِ توپرشهد وسراپایت زلال**
حیفم آید تا ببندم برقدت پروندِ دست***
بس که گلبرگِ توشیرین است واعضایت زلال
برازجان- 3/4/1390
______________________
*- بریمی = نخلی باثمربسیارشیرین/شکر= نخلی باثمرشیرین/ریس=یک رشته ازخوشه ی میوه ی درخت خرما
**- پنگ= خوشه درخت خرما/کبکاب= نخلی بسیارمعروف باخرمای مرغوب
***پروند- طنابی کلفت ومحکم که باغبان به صورت حلقوی ، دورنخل ودورکمرخودمی بنددوبه وسیله ی آن ازنخل بالامی رود.
ای وجودت ازبهاران پاک تر
حرفِ شیرینت زباران پاک تر
پاکِ پاکت آفریدند از نخست
ازصفای چشمه ساران پاک تر
رویت ازصدخرمن ِ گل خوب تر
بانگت ازبانگِ هزاران پاک تر
قامتت فوّاره ی مهر و امید
دست ها ازآبشاران پاک تر
ازهزاران باغ ِ گل خوشبوتری
ای وجودت ازبهاران پاک تر
برازجان – اسفند1381
پس ازبرخاستن ازخوابی طولانی، باتعجب دیدم گل محمدی منزلمان اولین غنچه اش راشکوفاکرده.
نشسته ام سر ِراهت به صدامید بیا
بیاکه درطلبت قامتم خمید بیا
میان ِسینه ی تنگم زشوق ِآمدنت
دلی نشسته به کردار ِ برگِ بید بیا
ندیده عاشق رویت شدم، به عشق قسم
شرار ِمهر ِتودرسینه ام دوید بیا
تونیستی که ببینی مراچه حالی هست
که درهوای لبت جان به لب رسیدبیا
شکفت غنچه ی سیرابِ گل، سپیده دمان
مگرکه بوی تودرروح ِ گل دمیدبیا
بنفشه بودکه برعاج گردنت می ریخت
به خوبی ِسر ِ زلفت کسی ندیدبیا
شبی که وعده ی دیداربود،تادم ِ صبح
درآرزوی توچشمم نیارمید بیا
چوشمع، درطلبت قطره قطره می ریزم
تمام ِهستی ِمن ازدلم چکید بیا
برازجان – شهریور1383