سپیده می رسدوروزگار ِبیداری ست*

به جان ِصبح، مرباسحرسر ِیاری ست

درآسمان ِدلم ابر ِسرخ می بارد

به پیشواز ِفلق، آسمان چه گلناری ست

به حکم ِ قافله ی نور، می رودتاراج

سر ِحرامی ِظلمت، که درسیه کاری ست

به یک اشاره ی انگشتِ خنجر ِخورشید

هنوزخون ِسیاه ازگلوی شب جاری ست

شرار ِشعله به شولای شب فزونترباد

که گـُرگِرفتن ِچرکین قبا، به دشواری ست

شیراز- دی ماه 1370

______

* این غزل درروزنامه ی خبرشیراز شماره 2996سه شنبه6 اسفند1370 درصفحه ی هنرواندیشه چاپ شده است.

 نوشته شده توسط محمد غلامی در دوشنبه 89/11/25 و ساعت 12:8 صبح | نظرات دیگران()

بهارمی رود ای ابر ِبی قرار ببار

به جان ِخشکی ِصحرای بی بهارببار

شکوه ِسبزنمانده ست درحوالی ِباغ

بیابه پهنه ی این خشکِ شوره زارببار

تـَرَک تـَرَک لبِ جو، شعله شعله سینه ی دشت

عنایتی وبه لب های روزه دار ببار

وقار ِتشنه ی نخل ِ بلند را دریاب

به سرفرازی ِکبکابِ سربدار ببار

لبان ِخسته ی خرگ وکهوررا  ترکن

به لحظه لحظه ی بیدوگزوکـُنار ببار

به یار ِگمشده  تکرار ِیادِ ما برسان

سلام- بوسه ی ما را برآن دیار ببار

بگوشکوهِ بهارانی  ای امیدِ زلال

به تشنه کامی ِلب های انتظار ببار

__________

بهمن 1389

 نوشته شده توسط محمد غلامی در جمعه 89/11/1 و ساعت 12:53 صبح | نظرات دیگران()

دوست نازنینم علی اسپرغم درسایت طلحه مطلبی نوشته بودندکه بااین بیت ختم می شد:

« ای بی خبرمکوش که صاحب خبرشوی

گرباخبرشوی زجهان خسته تر شوی»

اینک به پیشگاه آن یاردیرینم :

روزی که جرعه ای زدلت باخبرشدم

در«طور» ِ«طلحه» بی«ارنی» شعله ورشدم

شب تاسپیده قصه چشیدم زدرد ِعشق

مه درفراز و من به زمین پرشررشدم

تاخیمه درحوالی ِ خورشید  برکشم

ازجویبار ِچشمه ی «باهوش» ترشدم

جانت مدام گرم ، که بی گرمی ِمدام

سرمستِ «جان ِگرم» ِتو شام وسحرشدم

چون «خاسه» کال وتلخ نشستم به کام ِدوست

دنباز ِعشق خوردم وشهدِ«شکر»شدم

رفتم ز«کیخو»و، «کِلِگـَه» بازآمدم

گردِمدار ِروی توهمچون قمرشدم

شورتوبودهرچه گذشتم زسنگ وکوه

شوق توبودهرچه ز«خاییز» برشدم

     *       *       *

جانت زلال ِجاری ِجاویدِ تنگ ها

دورازتوبادخستگی ِتخته سنگ ها

محمدغلامی- دشتستان دی ماه 1389

 نوشته شده توسط محمد غلامی در یکشنبه 89/10/19 و ساعت 11:26 عصر | نظرات دیگران()

لطیف، مثل ِتمنای خسته برلبِ خوابی

زلال ، مثل ِشلال ِسپیدِ مرمر ِ آبی

شکفته برلبِ چشمم سوادِطرح ِسؤالی

دمیده خنده ی نازت طلوع ِنور ِجوابی

هرآنچه باتوسخن رفته نیست غیر ِ کلامی

بیاکه دل بگشایم به نام ِعشق،  کتابی

بخند    تابدمد برلبم    سپیده ی شعری

بزن به ناز ِسخن  بردلم  شمیم ِگلابی

نه ابر ِنقره فشانی که قطره قطره ی جانی

بباربرلبِ تبدار ِمن  که جرعه ی نابی

به جان ِتلخ بیفشان زلال ِعشق توای جان

که رو به هرچه نمودم  نبودغیر ِسرابی

سفال ِسوخته ی قلبِ ما نه جای امیداست

به نام ِدوست براومانده رنگ وبوی لعابی

برازجان- دی ماه 1386

 نوشته شده توسط محمد غلامی در سه شنبه 89/10/14 و ساعت 11:0 عصر | نظرات دیگران()

 ای پاره ی تنم به کجا می روی؟ بیا

از چشمِ روشنم تو چرا می روی؟ بیا

من بی تو در بهشتِ خدا هم در آتشم

دیگر چرا زراهِ وفا  می روی ؟ بیا

مثلِ کویر    بر سرِ راهت نشسته ام

مثلِ بهار    از برِما می روی     بیا

در من دلی  همیشه به نامِ تو می تپد

ای آشنای دل  به کجا می روی ؟ بیا

برازجان- اسفند 1384

 نوشته شده توسط محمد غلامی در چهارشنبه 89/10/8 و ساعت 10:41 عصر | نظرات دیگران()