ادبیات و فرهنگ
شبیه گل سراندر پات شیرین
سراپای تو و هر جات شیرین
قدت شمشاد باغ مهربانی
دوچشمت مشرقی لب هات شیرین
فرج الله کمالی نه تنها ترازویی برای شعر محلی که چکیده ی فرهنگ ایرانی است
محمد غلامی
بزرگداشت بزرگان سرزمینمان اقدامی بسیار پسندیده است و پسندیده تر که در زمان زندگی آنان انجام بپذیرد . امروز خرسندم که در بزرگداشت شعر و اندیشه ی استادی شرکت دارم از نام های کمیاب و کمیایی که اتفاق هم زمانی با او ، موهبتی بزرگ است . نامی که به گونه ای با دشتستان آمیخت تا دشتستان ، او و او ، دشتستان را آیینه باشد . فرج الله کمالی نه تنها ترازویی برای شعر محلی که چکیده ی فرهنگ ایرانی است . باز مانده ای از نسل غول های زیبایی که بر چکاد ایستاده و دشت را می پایند . کهپاره ای بر انتهای زمین . کمالی برگی از تاریخ سوخته ی ماست . پیشتر و بیشتر آنچه از وی خوانده ایم ، شعر بود . باشد که افزون بر آن ، تاریخ را از اعماق با او ورق بزنیم و به نسل بعد بسپاریم .
به احترام نامش برمی خیزم
دشتسون خشک و هوا خشک و بهارون خشکِ
اَور ، بی عرضه ، زمین خشکِ و بارون خشکِ
چشمه یـَل دَهنِ جهنّـُم ، دلِ یارون خشکِ
لوِ زاینده تـَرَک خَرده و کارون خشکِ
همه دیدن که وُ ما اولِ سالی چه گذشت
و دلِ تشنه ی ای دور و حوالی چه گذشت
و کـُهِ تشنه و صحرِی دسِ خالی چه گذشت
نه گپِ صحرِیِ ، اصلاً و کمالی چه گذشت
تـُووِه یِ شعر ، دسِش ، تو دلِ شرجی مونده ی
پُی کِلَه دیدِ گپِش تا ترِسِی پیرشُنده ی
هِی عرق رخته ی و هِی پوسِ خوشِ ترزنده ی
عشقِ نون کرده ی و سی ناشتایِ ما برشُنده ی
نَومِ اَور و نِزِ بارون و هنی بی جونیم
تـُو دمِ تیغ ، مثِ خرمنِ خُرداخونیم
لنگِ آسک پسِ کول و سرِ جا حیرونیم
تو بخون باز ، که محتاجِ « بیو بارون »یم
تو بخون دِکشِه که پُـّراویدی و اُمّاده ی
تـُو بُـتِت قاره یِ آزادی و آزاده ی
طالوِ آدملِ عاشقی و دلداده ی
هم سرِ جِی خوت و هم ایرج شمسی زاده ی
شعر یعنی چیشلِت دفترلِ اَو بِزَنِ
قلمِت وُیسِ وُ تاریکیِ شَو هَو بِزَنِ
تیرِ رسّامِ کلومت وُ دلِ شَو بِِزَنِ
تا برِ بُنگ بِدِ وُ جاش گـُلِ اَفتَو بِزَنِ
شعر یعنی تو بیای سوزِ دلِ ساز کنی
هِی بخونی و گِرِند غـَمَلِ واز کنی
ما هنی مثلِ نُها دل و تو بَسّیمِ فرج
انتظارِ تو و شعرِ تو نِشَسّیمِ فرج
تو بخون تا نفست بادِ بهارآوو سیم
دنگلوکـَل بِرَسِ سِرخ و کـُنارآوو سیم
شعرَلِت مثلِ نُها هُمدم و یارآوو سیم
غرقِ اَفتَو شَووَلِ تیره و تارآوو سیم
تا برازگونِ مثِ قند ، سمرقندت بو ،
نفسِ عشق میونِ رگ و پیوندت بو
تا همیشه گپلِ خواش و کرامندت بو
سرِ پا قامتِ موزونِ دماوندت بو
کنگان - اردیبهشت94
___________________
برگرفته از پایگاه خبری دات نیوز
ای عشق بیو که بی حواسُم کردی
تـَمرِ غمِ خلطِ شوم و چاسُم کردی
دیرِ همه چی گرُفته ، خَو خَش بیدم
سِک دادی و سِک دادی و راسُم کردی
ای عشق بیو که بُلبُلَل عاشق تر
پُی نغمه و شعر ، ری گُلَل عاشق تر
فهمیدمِ بعدِ عمری عاشق بیدَن
مین هر چه سفید تر ، دِلَل عاشق تر
شو ِ سردِ یلدا ، گل ِ نار بسمه
شلالِ دس ِ گرم ِ دلدار بسمه
خیار ِ تش ِ سرخ ِ امشو نمی خوام
مج ِ خال ِ ور قاش ِ لو یار بسمه
معنی به فارسی معیار :
در شب سرد یلدا ، گل انار برایم کافی است
دست دلدار که به سویم شلال شده برایم کافی است
امشب هندوانه ی گران قیمت را نمی خواهم
خالی که مثل تخمه ی سیاهی کنارقاچ لب یار است ، برایم کافی است .