ادبیات و فرهنگ
موبانده ی تـُوباغ ِ گـُلی گِی نخُنده یُم
ری شاخه ی خَشی وُنم ِ دل نمُنده یُم
دون رختن ِ نـُهام اُما سی گرُفتنـُم
دل گشنه وِیسَکیدم ِ شاخک چکنده یُم
ری گـُردِ خشک نِشسِم ِ تیفون ِ سِه گِرُفت
عمری وهرگـُلی که خش ِ دل بُرُنده یُم
شو رُوسرَهلوِ بُن ِ تاپول ِ کهنه یُم
ری بَردلی وتـُوم ِ دلی گِی نخُنده یُم
خَرمَن کشیدِبُردن وسُختِن کـُلورل ِ
چی نی که چینه بو دولا دَس تکـُنده یُم
تـُوباغسون و، نیله ندارُم سرَهلووُم
هم خطِ ّ عشق وهم خطِ زندهِ ی کِرُنده یُم
تـُومنقل ِ خرنگی ِ غم بُک گرفتم ِ
کارمووُ فِرِنگ رداویده کـُنده یُم
برازجان – شهریور 1387
_____________
باغسونbaagh-e-sun- = باغستان
بردلbardel- = برگ جوان اطراف دل نخل
بکbok- = گـُر
تاپولtaapul- = ته شاخه ی نخل
توم دلtum-e-del = باب طبع-چیزی که به دل بچسبد
تیفون سهtifun-e-se- = توفان سیاه
دس تکندهdas-tekond-e- = دست خالی
دولاdo-volaa- = دوباره
دونdun- = دانه
رداویدهrad-aavide- = گذشته
سرهلوsarahlu- = سرگردان
شاخک چکنده …-chekond-e- = پرنده ی رهاشده ازدام- کنایه ازآدم هوشیار
کرندهkerond-e- = پاک کرده
کلورkolur- = ساقه ی باقی مانده غلات دربیابان
موmo- = من
نهامnohaam- = مقابلم
نیلهnile-= لانه
ویسکیدم ِvoysek-id-e-me-= ایستاده ام