ادبیات و فرهنگ
به آتشی عزیز که مرگش را باور نمی کنم
بهار درره و رفتی تو ازمیانه دریغا
شکست قامتِ نخل ِ تو غمگنانه دریغا
نمود پنجه ی نامهربان ِ مرگ، نشانت
ازاین گزینه شگفتا ازاین نشانه دریغا
هنوز نخل صلا می دهد تو را که بیایی
هنوزمی رسد از موج ها ترانه دریغا
زمانه را همه خون دررگِ وجود تو بودی
اگرچه خون به دلت بود اززمانه، دریغا
شلال ِ بال ِ تو را سنگِ کودکان نخراشید
ولی از این همه افعال ِ کودکانه دریغا
تو کهنه کـُنده ی شعری، به زیر خاک چه پروا؟!
به هرکجا که تویی، می دهد جوانه...........
دریغا...............................................
___________
هفته نامه ی نصیر بوشهر. شنبه 5آذر1384
ویژه ی یاد باد استاد منوچهرآتشی